Het is alweer voorbij...

vrijdag 29 februari 2008
Nooit ben ik in Thailand met een ochtendhumeur of slechte stemming om 't een of ander wakker geworden. Altijd werd ik wakker, zag het ochtendgloren of dat het bijna zover was dat het licht zou worden en was meteen blij. Ik ben dol op de zomer, de warmte, het licht en dus voel ik me hier uitstekend. Wat er met mijn thuis zo brakke lijf gebeurd is, is me ook een raadsel, maar ik heb hier nauwelijks last van m'n gewrichten. Alleen m'n bekken heeft het soms zwaar, evenals m'n stuitje en op m'n rechterheup kan ik nog altijd niet liggen. Maar verder, niets. Ideaal. Heeft het fietsen me zoveel goed gedaan? Is het het klimaat? Het is wel even slikken als ik pal na het wakker worden besef dat dit de laatste ochtend is dat ik wakker word in Thailand. Potverdorie, ik ben van Thailand gaan houden!

Hoe we toch altijd zo snel weer onze zooi bij elkaar weten te rapen, is ook iets aparts. Waar we ook komen, binnen een kwartier ligt de vloer bezaaid met onze tassen en andere attributen. Uit de ene tas moet kleding komen, uit de andere een toilettas, weer uit een volgende een klamboe en natuurlijk moeten we wat te lezen hebben. Even snel als we troep maken, is die 'troep' weer opgeruimd in onze 4 fietstasjes, 1 toptas, 1 boekentas en de kar (waarin tent, 1 matje, boekentas en kinderen zich bevinden).

Vandaag hoeft Junjira geen ontbijt voor ons te maken. We hebben ons voorgenomen te ontbijten op het strand. We krijgen haar visitekaartje, want Yentl wil vanuit Nederland een brief sturen en dan gaan we.

Omdat we een ATM moeten hebben voor wat laatste bahts, volgen we eerst even de grote weg. Geen ATM, terwijl die ons toch beloofd is. De verkeerstoren van Phuket doemt groot op, we zijn al bij het vliegveld. Kunnen we mooi de vlucht herbevestigen. Ik ga naar binnen, moet helemaal door de security heen om überhaupt de hal in te mogen, bezoek een ATM en ga naar het kantoor van Slik Air. Bij het naar buiten lopen, tuint Merijn bijna in één van mijn flauwe grappen. Met een ernstig gezicht zeg ik: 'Nou, pak je boeltje maar. We vliegen om 12 uur in plaats van 17u50.' Geweldig dat ik een man heb die dat soort dingen dan eventjes dreigt te geloven.

Op naar Muyee, want als je érgens moet ontbijten op het strand, is het wel daar. Het is ons kraampje van de kokosnoten, van de eerste dagen. Vandaag krijgen we het halve ontbijt gratis. Dat is omdat we zo'n 'nice family' zijn, want onze kinderen zien er 'always sooooooo vely happy' uit.

We nemen 3 ligbedden onder de parasolletjes op het strand om de laatste uurtjes rustig te kunnen genieten van het strandleven. Hat Nai Yang is een enig strandje, dat viel me vanaf het begin al op. Ja, er zijn touristen, nee, het is niet grootschalig en opdringerig touristisch. De gestreepte parasolletjes op het strand zijn aandoenlijk. Zo ontzettend jaren 70. Mijn opa zat ook onder zo'n ding met mij als baby op schoot, dat kan ik nazoeken in mijn fotoalbum. Opa's zijn hier op Hat Nai Yang bij de vleet. Ik zou het willen betitelen als het winterverblijf voor ouderen op Phuket en werkelijk, het heeft wel wat. Dezelfde mensen als weken geleden zitten er op hun vaste ligbedjes. De bediening van Muyee weet precies waar ze trek in hebben en op welk uur. En zie ik daar in zee niet een school ouderen samen dobberen? Dat is het zwemuurtje voor 60+ers hier.

In de massagetempel is vandaag een klein meisje. Levia wil met haar spelen, maar daar komt niets van terecht. Levia krijgt namelijk nagellak aangeboden op haar vingertjes en dat is veel leuker dan spelen met Lu-om. De oma van Lu-om werkt hier terwijl ze op haar kleindochter past. Trots als een pauw is Levia op haar roze-rode nagellak. Ik wil er wel wat voor geven, maar oma-Lu-om weigert, ik mag wel wat geven aan Lu-om zelf. Die is blij, geld voor ijs, hoera!

En tenslotte vereren we Sumalee met een bezoekje. Het wordt haastig eten. De bestelling wordt pas na een half uur opgenomen, de kinderen moeten tussendoor een paar keer naar de wc en we waren al laat. Uiteindelijk wuiven we Sumalee en haar dochter haastig gedag, waarbij Sumalee nog een zak mandarijntjes de fietskar inschuift, we de laatste foto's maken en snel naar de luchthaven rijden.

Thailand is voorbij. Het warme land, de zon op onze huid, het maakt allemaal plaats voor een onprettig koude luchthaven waar we dan weer bahts overhebben die vlak voor het aan boord gaan worden ingeruild voor eetstokjes. Daar is weinig Thais aan. Alleen bij noedelsoep krijg je hier stokjes, de rest eet je met vork en lepel. Maar mooi zijn de stokjes en de hoesjes erbij wel. En met die bahts doen we verder toch niets zinnigs. Thailand is -vanwege de moesson- echt een winterbestemming voor ons en dat zit er de komende jaren toch niet meer in.

Silk Air brengt ons veilig naar Singapore terug, waar de kinderen midden in de nacht nog driftig krastekeningen maken. Op Changi Airport is een enorme tekentafel. Er liggen vellen papier en wasco's. Je kunt de vellen op een soort positief-sjablonen leggen, met wasco krassen en dan krijg je allerlei figuren. Een mooi spel als je lang moet wachten op een onmogelijk tijdstip. De daktuin is donker. Er staan zonnebloemen. Yentl merkt op dat het hier in het donker koeler is dan de avonden in Thailand. Met de sky-train (een zeer fascinerend ding als je 4 bent want hoe kan een trein nou in de lucht rijden?) gaan we naar de andere terminal. Het groene tapijt blijft achter, het nieuwe gebouw met licht tapijt en hoge ramen verwelkomt ons. We willen nog iets eten. Levia valt in slaap terwijl we sieuw mai en bapao met lotus eten. Slapend gaat ze het vliegtuig naar Amsterdam in.

Heel de vlucht naar Nederland slapen de kinderen veel. Zelfs ik slaag er deze keer vrij snel in in slaap te vallen, waar ik weer uitgehaald wordt doordat een stewardess op mijn schouder tikt wegens een plateautje eten. Gelukkig zijn er op ons privé-teeveetje erg veel boeiende documentaires die de laatste, turbulente uren naar Amsterdam vergemakkelijken.