Phuket Town - Hat Nai Yang

donderdag 28 februari 2008


Voor de zoveelste keer is er sprake van miscommunicatie tussen ons en een local. Bij het ontbijt dreigt er weer van alles mis te gaan. Zolang je je keurig aan de kaart houdt, is het het gemakkelijkst, al vergissen ze zich regelmatig in de manier waarop de eieren bereid worden. Heb je kinderen bij je, die bijvoorbeeld een pakje melk willen, dan gaat er weleens iets mis. Helemaal als je vraagt of ze die ene rijstsoep (een slaschaal vol ongeveer) die je voor ze bestelt, in 2 kommen willen gieten. Het kan goed dat je dan 3 slaschalen rijstsoep krijgt, wat vandaag gelukkig niet gebeurt na interventie van de vrouwelijke hotelmanager.



De zoektocht naar oude gebouwen en currypasta wordt voortgezet, terwijl de volgepakte tandem en de fietskar geduldig op ons wachten in de hotellobby.



We gaan op zoek naar de markt. Gisteren moeten we daar voorbij gefietst zijn, maar nu kunnen we 'm nergens vinden. Het is de laatste plek waar curries te koop zouden zijn. De wijk met de oudere gebouwen vinden we wel. Wat we te zien krijgen is toch behoorlijk verouderd en daar is het niet fraaier op geworden. Onderhoud zou wel wat zijn in deze stad.



Na vele omzwervingen belanden we in een simpel eetlokaal, met de eenvoudigste maaltijd tot op heden. De keuze is rijst met kip of rijst met geroosterd varken. We nemen van allebei een bordje en eten tesamen met de zakenlieden uit de buurt die hier komen lunchen.


We moeten nog even terug naar de souvenirwinkel van gisteren, omdat we voor iemand een cadeautje willen meenemen. De souvenirwinkel is naast de massagesalon. Dat treft, de salon loopt uit. Eén van de dames rent naar binnen waar ze een deel van haar fruitlunch aan stokjes prikt en cadeau doet aan Yentl en Levia. Yentl een stuk watermeloen, Levia ananas. Na één sappige hap, belandt het partje watermeloen op de grond. Geen nood, de behulpzame dame snelt naar een stalletje aan de straat en even later zijn Yentl en Levia de trotse bezitters van ieder 1/8 watermeloen, bijna niet te tillen. Het rode sap loopt langs hun kinnetjes. Ze mogen gaan zitten op het terras van Kim's Spa en krijgen nog koele glaasjes water ook.



Iets waar ik vannacht over heb liggen nadenken, zie ik ook nu weer gebeuren. Levia is ondertussen doodsbang voor alle mensen die aan haar friemelen, in haar armpjes knijpen. Als ze maar naar haar kijken, gaat het alarm af. Behalve... bij de massagedames. Dat is me eerder opgevallen. Zij zijn de uitzonderingen op de regel, ze raken niemand aan die daar niet om vraagt. Zij beseffen wat aanraking met je doet. Met vriendelijk praten kom je bij Levia een heel stuk verder. En dus zit Levia even later met een massagedame op een bankje een boekje te lezen. Ze lachen, praten ieder in hun eigen taal, ze knuffelen elkaar zelfs terwijl Levia dikke pret heeft.



Merijn is de tandem en kar gaan ophalen en als de dames ingeladen zijn, komt ineens de juffrouw van de souvenirwinkel naar buiten hollen. Yentl en Levia krijgen allebei een grote olifant van haar cadeau. Ontroerd nemen we afscheid van iedereen. De massagedames en de juffrouw van de souvenirwinkel zwaaien ons nog lang na.



Hoewel we hier pas gistermiddag aangekomen zijn, worden we op tal van plekken waar we langs fietsen gedag gezegd alsof we de mensen -en zij ons- al jaren kennen. Er wordt gewezen, zo van: daar zijn ze weer!



De man van de souvenirjuffrouw waarschuwde ons al: regen over een uur. Maar ja, we moeten nu eenmaal terug naar Hat Nai Yang. Helaas komt de regen eerder, zelfs binnen 5 minuten al. En zo komt het dat we onder het genot van een tropische bui Phuket Town verlaten.



Het is niet erg. We zijn binnen een paar minuten zeiknat. De kinderen zitten droog in de kar en Levia slaapt al gauw. Langs de weg staren mensen ons verbijsterd aan. Iedereen is in regenpakken of poncho's gehesen. Alsof je zou smelten hier. Van de warmte in ieder geval nog steeds. Nu we met minder kilo's in de kar fietsen (we hebben een grote zak en wat was achtergelaten in Hat Nai Yang) en we geen hinder hebben van de felle zon, gaat het fietsen zeer vlot. We vliegen over het eiland!



Na een klein half uurtje fietsen we zomaar de regen uit. Echt, het ene moment is er nog regen, dan ineens niet meer. En als je omkijkt, zie je waar de regen begint. Een verkwikkende regenbui was het. We komen weer langs de grote Chinese tempel met uitzinnige draken voor de deur. Triomfantelijk staat de tempel daar op een bocht in de weg. Het blijft moeilijk fotograferen met over die electriciteitskabels als hinderlijke lijnen in beeld.



De volgende tempel die we zien, nodigt uit tot stoppen. We rijden het tempelcomplex op, onder een kleurige poort met gouden ornamenten door. Beelden van dieren zijn talrijk, maar boven alles uit prijkt boeda, deze keer weer liggend, bovenop het dak van een tempel. Monniken lopen af en aan met kruiwagens zand. Hier hebben de monniken een andere outfit, knaloranje deze keer en de 'sleep' om hun schouder zit vastgenaaid aan het middel van hun 'jurk'. Yentl ontwaakt en is onder de indruk. Levia slaapt gewoon door. Yentl vraagt waar hier de wc is, maar we hebben geen idee. Volgens Yentl niet zo lastig: als er geen wc is, ga je toch gewoon in de bosjes? We verlaten daarom het tempelcomplex maar weer, zodat Yentl langs de weg kan gaan plassen.

Het gaat sneller dan snel. We zijn alweer langs het restaurantje waar we gisteren stopten gekomen, Thalang komt gauw in zicht. Even na Thalang stoppen we, omdat mijn maag rammelt van de honger. Moeilijk om iets te vinden deze keer. De gaarkeukens laten we voor wat het is. Ergens zie ik een soepkeukentje dat ik wel aandurf, maar bij nadere inspectie zie ik dikke mieren tussen de groenten en geroosterde kip krioelen. Nee bedankt. Dan heb ik liever honger.

Terwijl we daar 2 minuten stilstaan, komt er een vrouw naar buiten, gehuld in een paarse, glanzend zijden kimono. Onmiddellijk steekt ze haar handen in de fietskar en doet een graai naar onze slapende Levia. Nu is het Merijn die het he-le-maal spuugzat is met het voelen aan onze kinderen. Hij pakt de vrouw bij haar armen en haalt haar uit de fietskar.

Al gauw moeten we van de grote weg af. De klimmetjes, de rubberboomplantages, de waterbuffels, daar staan we nog geruime tijd stil. De dieren hebben veel reigers om en op zich vandaag en laten zich prachtig portretteren. Hat Nai Yang is dan nog maar 5 minuten.