Op Nederlandse bodem

Iets na half 7, inmiddels 1 maart, landt de boeing 777 keurig op Schiphol. In het vliegtuig hebben we de kinderen omgekleed. De slurf naar de terminal laat al ijskoude lucht door. Ineens is het niet meer leuk. Van wie is dit grijze, koude land? Terwijl we wachten op onze bagage gaat de telefoon. Margot belt! En nog twee keer rinkelt ons mobieltje. Beide keren weer Margot die kennelijk al onderweg is naar ons huis.

De tassen zijn inmiddels aangekomen over de bagageband en de kar komt ook. De hoes is totaal beschadigd. Echt degelijk was ie niet, maar hij had niet de vele scheuren die er nu in zitten. We vrezen het ergste voor de tandem... De kar is beschadigd, althans het doek, daar zit een winkelhaak in. Wat hebben ze hier mee uitgevreten bij het transport? De tandem blijkt gelukkig ongedeerd. En weer belt Margot. Jemig, schoonmoeders... denk ik nog.

De kinderen weten ook hier precies hoe het hoort: netjes wachten bij de bagage. Ze helpen zelf met de wielen monteren aan de kar, zijn gezellig en uitgeslapen. Tegen 8 uur rijden we dan eindelijk met de hele bups door de 'Nothing To Declare' en door de schuifdeur. We worden daar bestormd door Margot. De kinderen zitten te glunderen: 'Oma, oma!'

Het Hollandse... treinkaartjes kopen en niet met je tandem in de lift kunnen. Station Eindhoven heeft zelfs geen lift, alleen een goederenlift. De Stationsstraat, de Parklaan en even later het Vinkenhofje. Bekend en o zo vreemd. Levia begint keihard te huilen als we het huis binnenkomen, waarna ze plotseling opgetogen roept: 'Heee dat is mijn fietsje!' en op de loopfiets gaat ze de kamer rond.

Schatten van vrienden komen ons helpen ontdooien 's middags. Een heerlijke vlaai nemen ze mee. Hun aanwezigheid is hartverwarmend. 's Avonds kunnen we niet slapen zonder de verwarming aan. Met dikke pyjama's aan liggen we klappertandend in bed. Grote schrik in de badkamer: we zijn allebei ettelijke kilo's lichter. Merijn had het wel verwacht, maar ik die 6 kilo niet. Alle broeken zakken van m'n kont. Zondagmorgen lopen we naar vrienden om de hoek. Intens koud zijn die 5 minuten op straat. Het werk wacht, school, orkest, leerlingen, het orkestbestuur, er wordt alweer gebeld voor een schnabbel met een ander orkest. Talloze telefoontjes deze week, geen tijd voor webloggen tussen de bedrijven door. Levia en ik hebben een behoorlijke jetlag. Yentl en Merijn hebben nergens last van. De school en de peuterspeelzaal zijn in onze afwezigheid verhuisd. Levia probeert donderdag de peuterspeelzaal ook weer eens en na even wennen ligt ze schaterend van de pret in het poppenbed samen met een vriendinnetje. Een orkestrepetitie met Beethoven en Berg. Voor je het weet word je weer geleefd, iets waar ik me tegen probeer te wapenen. Iedereen heeft haast. Bij AH worden mijn boodschappen door de volgende klant bruusk terzijde geschoven als ik ze niet snel genoeg in een tasje prop. Als ik stilsta met de auto om een huisnummer te kunnen bekijken, wordt er driftig getoeterd achter me. Het is weer wennen.

Eigenlijk is maar 1 ding belangrijk om te weten. Waar gaat de volgende reis heen?