Er komen allerlei vragen over hoe het met de kinderen gaat.
Ik moet zeggen, ze zijn verschrikkelijk flexibel en genieten met volle teugen. TElkens op een andere plek slapen... het maakt ze niet uit. Zelfs Levia, die thuis de laatste tijd veel moeite had met inslapen, gaat hier liggen, doet haar ogen dicht en tukt de hele nacht.
Eten: doen ze steeds beter. Wij denken dat ze moesten acclamatiseren en daarom nagenoeg niks aten. Ze proberen echt alles en hebben een beetje uitgevonden wat ze overal kunnen krijgen, zoals bijvoorbeeld scrambled eggs, rijst, rijst en nog eens rijst en heel soms spaghetti.
De hitte: hebben ze beiden amper last van. Wij volwassenen vinden het al gauw vies als we zweten, maar de kinderen ervaren dat helemaal niet zo. Ze hebben de hele dag drijfnatte hoofdjes. Hun koelingssysteem werkt dus uitstekend. Levia heeft het liefst lange mouwen aan, Yentl gaat 't liefst zo bloot mogelijk gekleed en zolang ze goed ingesmeerd is, vinden wij dat voor een tijdje prima. Vol in de zon lopen/zitten doe je hier toch weinig. De fietskar hebben we uitgerust met een zonnedakje.
Het reizen: in de fietskar vermaken ze zich meestal wel. Ze zijn vaak verlegen als mensen aan ze zitten. Daarentegen is Levia zo zelfverzekerd dat ze rustig zelf ergens iets lekkers of iets te drinken gaat regelen. Daar is Yentl haar zeer dankbaar voor. Ja, ze vinden het gewoon erg leuk. Een keertje per bus vinden ze ook een leuke afwisseling. Zijn ze moe onderweg? Dan leggen ze gewoon hun hoofd neer en slapen.
Missen? Het lijkt er niet op dat ze thuis missen. Ze zijn duidelijk aan ons gehecht, niet aan de plek waar we ons bevinden. School? Mwah, komt over een paar weken wel weer. Levia blijft wel in contact met thuis door steeds zogenaamd op te bellen naar al haar vrienden: Annelies, Jan, Doriet, Andries, oma, opa, Rianne, Romee, Moshe en Ezra, Bert en Alex. Haar dagelijkse telefonades zijn geweldig om aan te horen.
dinsdag 29 januari 2008
Elephant Trek
30 januari 2008
Geen ontkomen aan. Je bent geen ware Thailandreiziger als je je niet waagt op een olifant. Het is hier een van de manieren om iets te zien van het Nationale Park. Al de andere 'tours' zijn ver wandelen. Dat hebben we gisteren wel een beetje geprobeerd met de kinderen, maar het is moeilijk. Zowel voor moeder als kinderen. Voor mij zijn de grote stappen soms niet te doen. Ja, het gaat fysiek best goed (met de nodige pillen), maar iedere misstap heeft pijnlijke gevolgen dus het blijft oppassen. Yentl loopt prima, maar Levia wil gedragen worden en het kan ook bijna niet anders voor zo'n kleintje. En dus liep ik gisteren in het oerwoud met Levia op m'n rug in de draagdoek. Zo had ik het leven altijd wel voor me gezien. Helaas hield ik het maar kort vol, maar het was fantastisch. Het is hoe dan ook geweldig temidden van je kamerplanten op ware grootte te wandelen.
Vandaag dus op naar de olifant die ons langs watervallen zou leiden. De weg erheen in een rammelend pick-upje is al een bezoeking. De uitzichten op de bergen met wolken op hun toppen maken alles goed. Red Earth, zo kenmerkend voor Australie, vind je ook hier.
En daar zijn ze dan, de olifanten. Mij krijg je niet eens op een paard, maar vooruit. Ik heb besloten me niet te laten leiden door mijn angst. Bovendien doe ik er de kinderen een waanzinnig plezier mee. De overstap van trap naar olifant maakt me al bibberig, maar ik zet door. Ik ga dit heus leuk vinden... ahum. Dapper neem ik plaats. Merijn heeft Levia met de draagdoek aan het bankje vastgeknoopt en Yentl zit half bij mij op schoot. En daar gaan we. Ik sterf duizend doden, maar weet me in te houden. Ik voel wel nattigheid, oeps, mijn eigen tranen die me over de wangen lopen. 'You okee, madam?' Nou... niet helemaal, maar ik moet en zal naar die watervallen, al lijken mijn eigen ogen er ondertussen al op. Dan gaat de olifant downhill en ik kan er niets aan doen, maar ik gil het uit. Ze brengen me naar de vaste wal, maar Merijn en de kinderen gaan toch de tocht doen. Mij best. Ik zit weer hoog en droog.
Nog geen 2 minuten later hebben we een huilende Yentl, waardoor de rest van de family even later naast me op het bankje aan een verkoelend blikje zit. Merijn zegt dat ie trots op me is, omdat ik het toch geprobeerd heb. Hmm... Jammer van de watervallen en zo jammer voor de kinderen denk ik. Maar die hebben aan 5 minuten olifant al een immens avontuur beleefd. Ze vinden alles best. We hebben er in ieder geval een schitterende foto aan overgehouden. Helaas lukt uploaden ook hier niet. Jammer, jammer, jammer, want het is hier zo waanzinnig mooi dat we echt geweldige fot's hebben.
Geen ontkomen aan. Je bent geen ware Thailandreiziger als je je niet waagt op een olifant. Het is hier een van de manieren om iets te zien van het Nationale Park. Al de andere 'tours' zijn ver wandelen. Dat hebben we gisteren wel een beetje geprobeerd met de kinderen, maar het is moeilijk. Zowel voor moeder als kinderen. Voor mij zijn de grote stappen soms niet te doen. Ja, het gaat fysiek best goed (met de nodige pillen), maar iedere misstap heeft pijnlijke gevolgen dus het blijft oppassen. Yentl loopt prima, maar Levia wil gedragen worden en het kan ook bijna niet anders voor zo'n kleintje. En dus liep ik gisteren in het oerwoud met Levia op m'n rug in de draagdoek. Zo had ik het leven altijd wel voor me gezien. Helaas hield ik het maar kort vol, maar het was fantastisch. Het is hoe dan ook geweldig temidden van je kamerplanten op ware grootte te wandelen.
Vandaag dus op naar de olifant die ons langs watervallen zou leiden. De weg erheen in een rammelend pick-upje is al een bezoeking. De uitzichten op de bergen met wolken op hun toppen maken alles goed. Red Earth, zo kenmerkend voor Australie, vind je ook hier.
En daar zijn ze dan, de olifanten. Mij krijg je niet eens op een paard, maar vooruit. Ik heb besloten me niet te laten leiden door mijn angst. Bovendien doe ik er de kinderen een waanzinnig plezier mee. De overstap van trap naar olifant maakt me al bibberig, maar ik zet door. Ik ga dit heus leuk vinden... ahum. Dapper neem ik plaats. Merijn heeft Levia met de draagdoek aan het bankje vastgeknoopt en Yentl zit half bij mij op schoot. En daar gaan we. Ik sterf duizend doden, maar weet me in te houden. Ik voel wel nattigheid, oeps, mijn eigen tranen die me over de wangen lopen. 'You okee, madam?' Nou... niet helemaal, maar ik moet en zal naar die watervallen, al lijken mijn eigen ogen er ondertussen al op. Dan gaat de olifant downhill en ik kan er niets aan doen, maar ik gil het uit. Ze brengen me naar de vaste wal, maar Merijn en de kinderen gaan toch de tocht doen. Mij best. Ik zit weer hoog en droog.
Nog geen 2 minuten later hebben we een huilende Yentl, waardoor de rest van de family even later naast me op het bankje aan een verkoelend blikje zit. Merijn zegt dat ie trots op me is, omdat ik het toch geprobeerd heb. Hmm... Jammer van de watervallen en zo jammer voor de kinderen denk ik. Maar die hebben aan 5 minuten olifant al een immens avontuur beleefd. Ze vinden alles best. We hebben er in ieder geval een schitterende foto aan overgehouden. Helaas lukt uploaden ook hier niet. Jammer, jammer, jammer, want het is hier zo waanzinnig mooi dat we echt geweldige fot's hebben.
Naar National Park Khao Sok
28 januari 2008
Het past! Niet te geloven, maar als je met al je zooi bij de bushalte staat, proberen ze net zo lang tot je er met tandem en al in zit. Merijn blijft bij de zijdeur over met het voorwiel en alle tassen. Dat gaat er vervolgens ook nog allemaal in. De bus heeft roze gordijntjes met witte pompons eraan. Schitterend. Wat de bus niet heeft is vering. Bussen in Griekenland zijn er heilig bij. Gelukkig is de rit naar Khao Sok niet erg lang, zo'n 2 uur met de tussenstop (de chauffeur moet koffie en uiteraard rijst tanken) in Takua Pa. Alleen op de pas vlak voor Khao Sok is het zo steil dat we weer weten waarom we dit niet wilden fietsen. De bus rijdt met moeite 10 kilometer per uur.
We vinden een tree house dat we de volgende dag verruilen voor slapen in onze eigen tent. Je zou toch niet willen dat je kinderen van het balkon donderen uit zo'n hut. En dus zetten we de tent op in de achtertuin van een restaurant, geheten Travelers Rest waar het goed toeven is.
Het is heerlijk zwemmen en poedelen in de rivier in het Nationale Park. Bij een dammetje spelen we een tijd en de kinderen zitten op een bamboovlot. What else do you need?
Het past! Niet te geloven, maar als je met al je zooi bij de bushalte staat, proberen ze net zo lang tot je er met tandem en al in zit. Merijn blijft bij de zijdeur over met het voorwiel en alle tassen. Dat gaat er vervolgens ook nog allemaal in. De bus heeft roze gordijntjes met witte pompons eraan. Schitterend. Wat de bus niet heeft is vering. Bussen in Griekenland zijn er heilig bij. Gelukkig is de rit naar Khao Sok niet erg lang, zo'n 2 uur met de tussenstop (de chauffeur moet koffie en uiteraard rijst tanken) in Takua Pa. Alleen op de pas vlak voor Khao Sok is het zo steil dat we weer weten waarom we dit niet wilden fietsen. De bus rijdt met moeite 10 kilometer per uur.
We vinden een tree house dat we de volgende dag verruilen voor slapen in onze eigen tent. Je zou toch niet willen dat je kinderen van het balkon donderen uit zo'n hut. En dus zetten we de tent op in de achtertuin van een restaurant, geheten Travelers Rest waar het goed toeven is.
Het is heerlijk zwemmen en poedelen in de rivier in het Nationale Park. Bij een dammetje spelen we een tijd en de kinderen zitten op een bamboovlot. What else do you need?
zondag 27 januari 2008
Khao Lak Lam Ru National Park
27 januari 2008
avontuur in de jungle
We zien tot op heden niet veel van het Thailand dat de gemiddelde toerist ziet. Zo hebben we nog geen tempel bewonderd. Daarentegen komen en stoppen we op plekken langs de weg waar we in de ogen van de bewoners een soort UFO (unidentified fietsend object) zijn. Het internetcafe waar ik in Thai Muang mijn vorige bericht schreef, was een soort gameplek waar ik nauwlettend in de gaten werd gehouden door gamende Thaise pubers. Wel een grappig sfeertje. Ondertussen liep Merijn met de kinderen door donker Thai Muang, waar verder geen andere toerist te bekennen was. De kinderen moesten heel wat voelende Thai verdragen, want hun blanke velletje blijft interessant.
Bij een winkeltje vandaag tussen Thai Muang krijgen we een gratis ijsje en vallen de kinderen meteen voor iets waar Wikke Peters in haar boek 'Koters en Kokosnoten' al voor waarschuwde: yelly toetjes. Het ene toetje (blauw met vreemde dingen erin) delen ze met z'n tweetjes, het andere geef ik aan een passerend Thais meisje, dat er dolblij mee is, nadat onze dames het hebben afgekeurd.
De eerste aap langs de weg is vandaag een feit en later passeren we ook olifanten. DAar kun je een ritje op maken maar het lijkt mij pijnlijk hobbelig. Wel kijken de kinderen er met plezier een tijdje rond en voert Yentl een banaan aan een van de beesten.
Vlak voor Khao Lak is het flink klimmen, maar het nationaal park dat we vervolgens binnen kunnen rijden is de moeite waard. We kunnen er kamperen en dat is fijn. Een kamer is af en toe ook prima, maar de tent is eigenlijk praktischer: net zo goed muggengaas en geen tegen je aan waaiende klamboe, comfortabele matjes in plaats van keiharde bedden en de badkamerfaciliteiten zijn hoe dan ook altijd binnen handbereik. Overigens valt het ons op dat het overal superschoon is. Iets dat je in Europa lang niet overal kunt zeggen.
Vanaf de kampeerplek is een pad naar het strand. Het is wel anderhalve kilometer, maar dat doen we toch, want de kinderen verlangen naar spelen met zand en zee. Het pad begint met grote stapstenen, prima te doen. Yentl loopt uiteraard zelf, Levia zit op Merijns arm. Al gauw wordt het een slingerend smal paadje, dwars door de jungle. Lianen helpen ons af en toe om op het pad te blijven en ik voel me niet helemaal op m'n gemak met fladderende Yentl. Ze komt braaf dichtbij en op sommige plekken aan de hand lopen. Toch besluiten we na enige tijd terug te keren, want eigenlijk is het te gevaarlijk.
Hoe gevaarlijk blijkt een paar honderd meter verder. Het pad voert langs een afgrond meestentijds. Op de gevaarlijkste plekken een primitief hekje, dat echter niet kan voorkomen dat Yentl uitglijdt en zo naar beneden dondert. Ze weet echter een stukje van het hek vast te grijpen en daar bungelt ze aan 1 arm boven de helling. Dit houdt ze nooit lang vol! Ik smijt mijn tas neer en koelbloedig trek ik haar aan haar bovenarm omhoog. Als Yentl weer met beide benen op het pad staat moet ze erg huilen. Ik ben blij dat ik haar zo gauw kon grijpen en daarbij geen schouder uit de kom heb getrokken. Het was ook echt op de nipper. Pffff! We trillen van schrik. Levia heeft niets van het gebeuren meegekregen, want die is op Merijns heup in slaap gevallen. De rest van de dag blijven we boven in het park, waar het ook heerlijk toeven is.
avontuur in de jungle
We zien tot op heden niet veel van het Thailand dat de gemiddelde toerist ziet. Zo hebben we nog geen tempel bewonderd. Daarentegen komen en stoppen we op plekken langs de weg waar we in de ogen van de bewoners een soort UFO (unidentified fietsend object) zijn. Het internetcafe waar ik in Thai Muang mijn vorige bericht schreef, was een soort gameplek waar ik nauwlettend in de gaten werd gehouden door gamende Thaise pubers. Wel een grappig sfeertje. Ondertussen liep Merijn met de kinderen door donker Thai Muang, waar verder geen andere toerist te bekennen was. De kinderen moesten heel wat voelende Thai verdragen, want hun blanke velletje blijft interessant.
Bij een winkeltje vandaag tussen Thai Muang krijgen we een gratis ijsje en vallen de kinderen meteen voor iets waar Wikke Peters in haar boek 'Koters en Kokosnoten' al voor waarschuwde: yelly toetjes. Het ene toetje (blauw met vreemde dingen erin) delen ze met z'n tweetjes, het andere geef ik aan een passerend Thais meisje, dat er dolblij mee is, nadat onze dames het hebben afgekeurd.
De eerste aap langs de weg is vandaag een feit en later passeren we ook olifanten. DAar kun je een ritje op maken maar het lijkt mij pijnlijk hobbelig. Wel kijken de kinderen er met plezier een tijdje rond en voert Yentl een banaan aan een van de beesten.
Vlak voor Khao Lak is het flink klimmen, maar het nationaal park dat we vervolgens binnen kunnen rijden is de moeite waard. We kunnen er kamperen en dat is fijn. Een kamer is af en toe ook prima, maar de tent is eigenlijk praktischer: net zo goed muggengaas en geen tegen je aan waaiende klamboe, comfortabele matjes in plaats van keiharde bedden en de badkamerfaciliteiten zijn hoe dan ook altijd binnen handbereik. Overigens valt het ons op dat het overal superschoon is. Iets dat je in Europa lang niet overal kunt zeggen.
Vanaf de kampeerplek is een pad naar het strand. Het is wel anderhalve kilometer, maar dat doen we toch, want de kinderen verlangen naar spelen met zand en zee. Het pad begint met grote stapstenen, prima te doen. Yentl loopt uiteraard zelf, Levia zit op Merijns arm. Al gauw wordt het een slingerend smal paadje, dwars door de jungle. Lianen helpen ons af en toe om op het pad te blijven en ik voel me niet helemaal op m'n gemak met fladderende Yentl. Ze komt braaf dichtbij en op sommige plekken aan de hand lopen. Toch besluiten we na enige tijd terug te keren, want eigenlijk is het te gevaarlijk.
Hoe gevaarlijk blijkt een paar honderd meter verder. Het pad voert langs een afgrond meestentijds. Op de gevaarlijkste plekken een primitief hekje, dat echter niet kan voorkomen dat Yentl uitglijdt en zo naar beneden dondert. Ze weet echter een stukje van het hek vast te grijpen en daar bungelt ze aan 1 arm boven de helling. Dit houdt ze nooit lang vol! Ik smijt mijn tas neer en koelbloedig trek ik haar aan haar bovenarm omhoog. Als Yentl weer met beide benen op het pad staat moet ze erg huilen. Ik ben blij dat ik haar zo gauw kon grijpen en daarbij geen schouder uit de kom heb getrokken. Het was ook echt op de nipper. Pffff! We trillen van schrik. Levia heeft niets van het gebeuren meegekregen, want die is op Merijns heup in slaap gevallen. De rest van de dag blijven we boven in het park, waar het ook heerlijk toeven is.
zaterdag 26 januari 2008
Tsunami coast
26 januari 2008
De spullen zijn weer gepakt. We rekenen af. Slechts 1800 baht (delen door 40 en 10 procent eraf) voor ons gehele verblijf, 5x uitgebreid eten, vele blikjes ice tea. En dat terwijl een rondreizende Griek (hij reist al 5 jaar lang de wereld af) ons vanmorgen vertelde dat dit een van de allerbeste plekken is die hij in heel Thailand gezien heeft.
We rijden in noordelijke richting. Eerst de brug over naar het vasteland. Tot nu toe valt het ons qua warmte best mee. Het is net Griekenland hoogzomer. Wel merken we dat we ongelooflijke hoeveelheden vocht wegwerken. Mijn verslaving is Japanese Green Oishi Tea, heerlijk koel verkrijgbaar in halve liter flesjes die dus in 2 slokken weg zijn. Merijn gaat meer voor de Lipton, de kinderen grijpen iedere gelegenheid aan om cola te vragen. En dat staan we vaak wel toe, omdat cola bekend staat als een kalmerend medicijn voor onrustige ingewanden, waar Yentl nog steeds een beetje last van lijkt te hebben. Onze picknick vandaag halverwege wordt dan ook een feestje voor de kinderen als ze behalve cola ook chipjes krijgen. Tja, je moet wat om aan suikers en zouten te komen. Ze houden zich goed in de fietskar vandaag. Af en toe een kleine ruzie om een speeltje of boekje, maar ze slapen ook gezellig klef tegen elkaar aan.
Vandaag hebben we de zee aan onze linkerhand. Tussen ons en de zee is vaak een soort wetland, waar koe-achtige beesten in de modder spelen, vergezeld van witte reigers op hun rug. Het is duidelijk dat dit gebied een enorme klap gehad heeft van de tsunami. Overal wordt gebouwd, maar ook overal zijn nog de restanten te zien.
Tegen 11 uur zijn we in Thai Muaeng, waar we de directe weg naar het strand nemen. We zien bungalows aangegeven staan en even later rijden we het Thai Muaeng Resort in. Dat klinkt sjieker dan het is, maar heeft wel bungalows met airco. Best lekker voor een keertje. We installeren ons, eten om de hoek wat en spelen de rest van de middag met de kinderen in de bungalow.
Het eten is hier erg lekker, alleen de rijst is niet bepaald voedzaam. Hebben we net een enorme maaltijd op, hebben we een uur later alweer honger. We hopen dus altijd op noodles, liefst yellow noodles en niet de slijmerige platte glass noodles. Aan groente doorgaans geen gebrek. Ook visgerechten e.d. zitten vol knapperige groente, echt heerlijk. De kinderen eten helaas erg slecht, maar misschien is dat nog steeds een kwestie van acclamatiseren. Yentl heeft gisteravond wel een heel bord spaghetti op en de avond ervoor een grote kom noodle soup. En ach, ze voelen zich beide goed, dus geen zorgen.
Morgen gaan we weer verder in noordelijke richting. Foto's plaatsen is helaas even onmogelijk. Ten eerste is het opladen een zeeeer traag gebeuren. Ten tweede heb ik de cardreader gesloopt door 'm met kabel en al in Levia haar rugzak te stoppen waardoor de usb-poort is afgebroken.
25 januari 2008
Een rustdag. We zwemmen in zee, spelen op het strand, hangen in hangmatten en eten heerlijke Thaise haut cuisine. Aan het eind van de dag gaan we even geld halen bij een ATM, maar voor de rest doen we lekker niks. Toch wel, 1 ding: genieten.
Het tochtje naar de ATM is wel een vreemde ervaring. De ATM blijkt namelijk in een Marriott Resort & Spa te zijn. Om er te komen moeten we over een kleine weg, vervolgd door een zandweg langs cocosplantages. Even nemen we de verkeerde afslag en onder de rand van mijn hoed door lijkt eerst een marktje te verschijnen, maar als ik goed kijk, zie ik dat we in een krottenwijk beland zijn. En toch, ook hier luid gejoel, enthousiaste mensen met die glimlach waar dit land zo beroemd om is. Is het wel een krottenwijk? Of is het een tijdelijk onderkomen, post-tsunami? Of is het een wijkje voor de bouwvakkers die bouwen aan het volgende grote resort? In ieder geval zitten we even later op de goede weg. En wat een enorm contrast dan, eerst dat wijkje, dan het Marriott Resort, met poortwachters, luxe karretjes en een heel sjieke tuin. Het is een wonder dat Merijn in zijn smerige fietsbroek naar binnen mag naar de ATM, maar de Thai blijven altijd in hun rol: vriendelijk, vrolijk en behulpzaam.
We blijven niet alleen in Hat Maikhao om uit te rusten van gisteren, maar ook omdat er een Nederlands stel verblijft dat toegezegd heeft dat wij vanaf morgen hun kaart mogen hebben en dat is wel aantrekkelijk.
Vroeg in de middag arriveert een Pools stel, ook al per fiets. Zij zijn reeds 16 maanden onderweg.
24 januari 2008
Wachten, wachten, wachten... op onze was die nog steeds niet terug is gekomen. Zonder dat kunnen we niet vertrekken. Om 9u30 kunnen we dan eindelijk gaan, na door de eigenaresse van het guesthouse te zijn voorzien van alle mogelijke adviezen en een potje tijgerbalsem: goed tegen muskieten en tegen jeukende beten.
De hitte valt wederom mee. We fietsen dwars over Phuket naar de Ton Sai Waterfall in een nationaal park. Onderweg cocospalmen, papayabomen, ananasplantages, een soort waterbuffels en natuurlijk de talloze brommertjes met hello-roepende Thai. Bij aankomst blijkt DE grote bezienswaardigheid deze dag niet de waterval te zijn volgens een klas schoolmeisjes uit Phang Nga, maar de aankomst van Yentl en Levia. Ik loop met de meiden naar de 'Canteen' voor wat drinken maar kan niet verder door een rij schoolmeisjes in uniform die en masse hun camera trekken.
Even later zitten we aan een picknicktafel met sateetjes en wat blikjes drinken. Daar wordt het helemaal erg. Eerst krijgen de kinderen chocoladestokjes en tamarinde. Een van de schoolmeisjes is zo brutaal dat ze Levia als een levende pop oppakt en meeneemt naar haar tafel, waar alle andere kinderen aan haar willen voelen. Voor Levia -en voor ons ook- is dan de maat vol. Levia is gelukkig niet op haar mondje gevallen en roept hard om mama.
We maken een wandeling, klimmend over rotsen kunnen we tot hoog bij de waterval komen, die overigens niet spectaculair is, maar wel mooi ligt. Beneden aan de waterval is het 'zwembad' waar de kinderen even heerlijk kunnen poedelen.
We besluiten niet in het nationaal park te blijven kamperen en gaan na de grootste hitte weer op pad. Terug richting Airport en dan ten noorden van ergens een plek vinden om te overnachten, hopen we. En dan gaat het mis. Waren we te trots om terug te gaan naar Hat Nai Yang? Onze ontdekkingsdrang wint het van ons verstand in ieder geval. We nemen vlak voor het vliegveld de verkeerde weg, met als gevolg dat we later de hele startbaan nog eens om moeten fietsen. Ten noorden hiervan moeten wat dorpjes aan het strand liggen. En die liggen er ook, maar we zijn ondertussen tamelijk uitgeput. De bewoners van het dorpje dat we passeren weten ook niet of er wel een guesthouse is aan het strand. Wel wordt er gesproken van bungalows, maar niemand verstaat elkaar en niemand weet iets zeker. De duisternis komt steeds dichterbij en we knijpen 't 'm behoorlijk. De kinderen zijn gelukkig in een opperbest humeur, al moppert Yentl dat ze tijdens de rit over een hobbelige zandweg niet goed kan lezen. (Ze leest nu Jip en Janneke, hadden we gekocht op Schiphol en ze leest alles zonder spellen, Levia geniet mee!) En eindelijk... als we bijna wanhopig raken........... is daar het paradijs! Eerst een bordje 'Maikhao Beach Bungalows' en dan dit kleine paradijs. We kunnen er een bungalow nemen of kamperen en kiezen voor het laatste.
De spullen zijn weer gepakt. We rekenen af. Slechts 1800 baht (delen door 40 en 10 procent eraf) voor ons gehele verblijf, 5x uitgebreid eten, vele blikjes ice tea. En dat terwijl een rondreizende Griek (hij reist al 5 jaar lang de wereld af) ons vanmorgen vertelde dat dit een van de allerbeste plekken is die hij in heel Thailand gezien heeft.
We rijden in noordelijke richting. Eerst de brug over naar het vasteland. Tot nu toe valt het ons qua warmte best mee. Het is net Griekenland hoogzomer. Wel merken we dat we ongelooflijke hoeveelheden vocht wegwerken. Mijn verslaving is Japanese Green Oishi Tea, heerlijk koel verkrijgbaar in halve liter flesjes die dus in 2 slokken weg zijn. Merijn gaat meer voor de Lipton, de kinderen grijpen iedere gelegenheid aan om cola te vragen. En dat staan we vaak wel toe, omdat cola bekend staat als een kalmerend medicijn voor onrustige ingewanden, waar Yentl nog steeds een beetje last van lijkt te hebben. Onze picknick vandaag halverwege wordt dan ook een feestje voor de kinderen als ze behalve cola ook chipjes krijgen. Tja, je moet wat om aan suikers en zouten te komen. Ze houden zich goed in de fietskar vandaag. Af en toe een kleine ruzie om een speeltje of boekje, maar ze slapen ook gezellig klef tegen elkaar aan.
Vandaag hebben we de zee aan onze linkerhand. Tussen ons en de zee is vaak een soort wetland, waar koe-achtige beesten in de modder spelen, vergezeld van witte reigers op hun rug. Het is duidelijk dat dit gebied een enorme klap gehad heeft van de tsunami. Overal wordt gebouwd, maar ook overal zijn nog de restanten te zien.
Tegen 11 uur zijn we in Thai Muaeng, waar we de directe weg naar het strand nemen. We zien bungalows aangegeven staan en even later rijden we het Thai Muaeng Resort in. Dat klinkt sjieker dan het is, maar heeft wel bungalows met airco. Best lekker voor een keertje. We installeren ons, eten om de hoek wat en spelen de rest van de middag met de kinderen in de bungalow.
Het eten is hier erg lekker, alleen de rijst is niet bepaald voedzaam. Hebben we net een enorme maaltijd op, hebben we een uur later alweer honger. We hopen dus altijd op noodles, liefst yellow noodles en niet de slijmerige platte glass noodles. Aan groente doorgaans geen gebrek. Ook visgerechten e.d. zitten vol knapperige groente, echt heerlijk. De kinderen eten helaas erg slecht, maar misschien is dat nog steeds een kwestie van acclamatiseren. Yentl heeft gisteravond wel een heel bord spaghetti op en de avond ervoor een grote kom noodle soup. En ach, ze voelen zich beide goed, dus geen zorgen.
Morgen gaan we weer verder in noordelijke richting. Foto's plaatsen is helaas even onmogelijk. Ten eerste is het opladen een zeeeer traag gebeuren. Ten tweede heb ik de cardreader gesloopt door 'm met kabel en al in Levia haar rugzak te stoppen waardoor de usb-poort is afgebroken.
25 januari 2008
Een rustdag. We zwemmen in zee, spelen op het strand, hangen in hangmatten en eten heerlijke Thaise haut cuisine. Aan het eind van de dag gaan we even geld halen bij een ATM, maar voor de rest doen we lekker niks. Toch wel, 1 ding: genieten.
Het tochtje naar de ATM is wel een vreemde ervaring. De ATM blijkt namelijk in een Marriott Resort & Spa te zijn. Om er te komen moeten we over een kleine weg, vervolgd door een zandweg langs cocosplantages. Even nemen we de verkeerde afslag en onder de rand van mijn hoed door lijkt eerst een marktje te verschijnen, maar als ik goed kijk, zie ik dat we in een krottenwijk beland zijn. En toch, ook hier luid gejoel, enthousiaste mensen met die glimlach waar dit land zo beroemd om is. Is het wel een krottenwijk? Of is het een tijdelijk onderkomen, post-tsunami? Of is het een wijkje voor de bouwvakkers die bouwen aan het volgende grote resort? In ieder geval zitten we even later op de goede weg. En wat een enorm contrast dan, eerst dat wijkje, dan het Marriott Resort, met poortwachters, luxe karretjes en een heel sjieke tuin. Het is een wonder dat Merijn in zijn smerige fietsbroek naar binnen mag naar de ATM, maar de Thai blijven altijd in hun rol: vriendelijk, vrolijk en behulpzaam.
We blijven niet alleen in Hat Maikhao om uit te rusten van gisteren, maar ook omdat er een Nederlands stel verblijft dat toegezegd heeft dat wij vanaf morgen hun kaart mogen hebben en dat is wel aantrekkelijk.
Vroeg in de middag arriveert een Pools stel, ook al per fiets. Zij zijn reeds 16 maanden onderweg.
24 januari 2008
Wachten, wachten, wachten... op onze was die nog steeds niet terug is gekomen. Zonder dat kunnen we niet vertrekken. Om 9u30 kunnen we dan eindelijk gaan, na door de eigenaresse van het guesthouse te zijn voorzien van alle mogelijke adviezen en een potje tijgerbalsem: goed tegen muskieten en tegen jeukende beten.
De hitte valt wederom mee. We fietsen dwars over Phuket naar de Ton Sai Waterfall in een nationaal park. Onderweg cocospalmen, papayabomen, ananasplantages, een soort waterbuffels en natuurlijk de talloze brommertjes met hello-roepende Thai. Bij aankomst blijkt DE grote bezienswaardigheid deze dag niet de waterval te zijn volgens een klas schoolmeisjes uit Phang Nga, maar de aankomst van Yentl en Levia. Ik loop met de meiden naar de 'Canteen' voor wat drinken maar kan niet verder door een rij schoolmeisjes in uniform die en masse hun camera trekken.
Even later zitten we aan een picknicktafel met sateetjes en wat blikjes drinken. Daar wordt het helemaal erg. Eerst krijgen de kinderen chocoladestokjes en tamarinde. Een van de schoolmeisjes is zo brutaal dat ze Levia als een levende pop oppakt en meeneemt naar haar tafel, waar alle andere kinderen aan haar willen voelen. Voor Levia -en voor ons ook- is dan de maat vol. Levia is gelukkig niet op haar mondje gevallen en roept hard om mama.
We maken een wandeling, klimmend over rotsen kunnen we tot hoog bij de waterval komen, die overigens niet spectaculair is, maar wel mooi ligt. Beneden aan de waterval is het 'zwembad' waar de kinderen even heerlijk kunnen poedelen.
We besluiten niet in het nationaal park te blijven kamperen en gaan na de grootste hitte weer op pad. Terug richting Airport en dan ten noorden van ergens een plek vinden om te overnachten, hopen we. En dan gaat het mis. Waren we te trots om terug te gaan naar Hat Nai Yang? Onze ontdekkingsdrang wint het van ons verstand in ieder geval. We nemen vlak voor het vliegveld de verkeerde weg, met als gevolg dat we later de hele startbaan nog eens om moeten fietsen. Ten noorden hiervan moeten wat dorpjes aan het strand liggen. En die liggen er ook, maar we zijn ondertussen tamelijk uitgeput. De bewoners van het dorpje dat we passeren weten ook niet of er wel een guesthouse is aan het strand. Wel wordt er gesproken van bungalows, maar niemand verstaat elkaar en niemand weet iets zeker. De duisternis komt steeds dichterbij en we knijpen 't 'm behoorlijk. De kinderen zijn gelukkig in een opperbest humeur, al moppert Yentl dat ze tijdens de rit over een hobbelige zandweg niet goed kan lezen. (Ze leest nu Jip en Janneke, hadden we gekocht op Schiphol en ze leest alles zonder spellen, Levia geniet mee!) En eindelijk... als we bijna wanhopig raken........... is daar het paradijs! Eerst een bordje 'Maikhao Beach Bungalows' en dan dit kleine paradijs. We kunnen er een bungalow nemen of kamperen en kiezen voor het laatste.
woensdag 23 januari 2008
Hat Nai Yang
23 januari 2008
Levia is nog steeds niet helemaal de oude, dus we blijven nog even hier. Opnieuw nemen we twee ligbedjes op het strand. Normaal gesproken is dat totaal niets voor ons, maar hier vinden we het wel aardig. Ik koop vandaag een nieuwe bikini en Yentl krijgt een nieuw jurkje. Het staat haar buitengewoon schattig. Overal waar we komen worden we nageroepen dat we zulke mooie, lieve kinderen hebben. De dames zelf worden er nogal verlegen van.
22 januari 2008
We hebben goed geslapen deze eerste nacht. Niets te merken van een eventuele jetlag in eerste instantie. Of we nu wel of niet betaald hebben voor ontbijt, begrijpen we niet meer. We denken van niet, maar de eigenaresse van ons guesthouse staat erop dat we ontbijten op haar terras. De kinderen hebben nergens trek in. Levia heeft wel bij het opstaan een halve fles mineraalwater gedronken. Daar waren we blij mee, maar het komt er nu op het terras mooi uit, tesamen met het piepkleine stukje ananas dat ze net op heeft. Tot twee keer toe spuugt ze alles onder.
Het eerste dat we zien wanneer we de straat op gaan: een rode Vittorio tandem! HUH? Dat moeten Nederlanders zijn! We speuren om ons heen, zien ergens twee ligbedden met een Ortlieb tas ertussen en concluderen dat dat ze moeten zijn.
We vinden een schaduwrijke plek op het strand, waar Levia heerlijk onder de parasol op een ligbed gaat slapen. Het lijkt ons het beste vandaag maar heeeeeel kalm aan te doen. De kinderen spelen heerlijk met hun nieuwe schepje, emmertje en vormpjes in het strand. Daar kunnen we uren naar kijken. De zee is buitengewoon warm, net alsof je in bad stapt.
De fietsers zijn inderdaad Nederlands. Een wat ouder stel dat ieder jaar overwintert in Azie, bij voorkeur hier in Hat Nai Yang. Ze hebben net een lange tocht door Laos en Vietnam gemaakt en blijven nu nog een paar weken hier.
's Avonds blijkt ook Yentl niet helemaal in orde. (Dank aan Singapore Airlines, want daar aan boord is het gedonder begonnen.) Nadat Merijn haar vieze broek is gaan uitspoelen, valt ze prompt aan tafel in slaap. Ook Levia is onder zeil en zo hebben de kinderen alweer niets gegeten. Nouja, als ze maar wat drinken.
Hat Nai Yang is overigens een bijzonder aardig dorpje aan een schoon strand met kleurige parasolletjes. Ja, er komen toeristen, maar wel heel weinig. Er is geen hoogbouw en alles is heel rustig en gezellig. En dat op maar 2 kilometer van de luchthaven!
21 januari 2008
Als blokken beton vallen we alle vier op de vlucht van Singapore naar Phuket in slaap. Levia is verworden tot een klein, ziek vogeltje. Zo sneu. Gekriebel aan mijn been doet mij ontwaken: de stewardess die komt melden dat m'n stoel rechtop moet omdat de landing reeds is ingezet. De kinderen worden niet wakker en het is dan ook een schok voor Yentl als we haar na de boemslanding op Phuket ruw uit haar dromen halen. Ze is van de kaart zoals alleen Yentl dat kan zijn. Het begint extra goed als we elkaar (Levia/Edith, Yentl/Merijn) al tussen vliegtuig en douane kwijtraken. En dan nog eens de lange rij voor de douane, een uur! Wat alles weer goedmaakt is dat we bij de bagageband onmiddellijk onze tandem in het vizier krijgen. Die kinderen die totaal van de kaart waren, fleuren meteen op en beginnen ons te helpen met het monteren van sturen, pedalen en tassen.
Niet veel later verlaten we Phuket Airport. Opgetogen zijn we, allemaal! De eerste paar honderd meter gillen Merijn en ik het uit naar elkaar: 'We zijn er, het is echt, we fietsen, in Thailand!' Om ons heen juichende Thai, hello-geroep en enthousiaste kreten! De hitte valt mee en we vinden snel de weg naar Hat Nai Yang, een strandplaatsje vlakbij het vliegveld. Onderweg halen we bij het eerste het beste stalletje 4 flesjes limonade voor het waanzinnige bedrag van (omgerekend) 1 euro. De stemming zit er goed in.
In Hat Nai Yang vinden we een kamer in 'By the Sea', een klein guesthouse pal aan het strand. Slechts 1 megagroot bed, waar we gemakkelijk met z'n vieren in kunnen slapen. We gaan wat eten op het strand, maar dat blijkt voor Levia toch teveel. Ze valt al in slaap als we de menukaart nog maar net in handen hebben. De dame van restaurant Sumalee rukt onmiddelijk een ligbed en doeken aan. Wij genieten van het eten en Yentl drinkt haar eerste cocosnoot.
Hier nog een plaatje van onze bagagekar op Schiphol. Het zilveren pakket onderop is onze ingeklapte fietskar.
Levia is nog steeds niet helemaal de oude, dus we blijven nog even hier. Opnieuw nemen we twee ligbedjes op het strand. Normaal gesproken is dat totaal niets voor ons, maar hier vinden we het wel aardig. Ik koop vandaag een nieuwe bikini en Yentl krijgt een nieuw jurkje. Het staat haar buitengewoon schattig. Overal waar we komen worden we nageroepen dat we zulke mooie, lieve kinderen hebben. De dames zelf worden er nogal verlegen van.
22 januari 2008
We hebben goed geslapen deze eerste nacht. Niets te merken van een eventuele jetlag in eerste instantie. Of we nu wel of niet betaald hebben voor ontbijt, begrijpen we niet meer. We denken van niet, maar de eigenaresse van ons guesthouse staat erop dat we ontbijten op haar terras. De kinderen hebben nergens trek in. Levia heeft wel bij het opstaan een halve fles mineraalwater gedronken. Daar waren we blij mee, maar het komt er nu op het terras mooi uit, tesamen met het piepkleine stukje ananas dat ze net op heeft. Tot twee keer toe spuugt ze alles onder.
Het eerste dat we zien wanneer we de straat op gaan: een rode Vittorio tandem! HUH? Dat moeten Nederlanders zijn! We speuren om ons heen, zien ergens twee ligbedden met een Ortlieb tas ertussen en concluderen dat dat ze moeten zijn.
We vinden een schaduwrijke plek op het strand, waar Levia heerlijk onder de parasol op een ligbed gaat slapen. Het lijkt ons het beste vandaag maar heeeeeel kalm aan te doen. De kinderen spelen heerlijk met hun nieuwe schepje, emmertje en vormpjes in het strand. Daar kunnen we uren naar kijken. De zee is buitengewoon warm, net alsof je in bad stapt.
De fietsers zijn inderdaad Nederlands. Een wat ouder stel dat ieder jaar overwintert in Azie, bij voorkeur hier in Hat Nai Yang. Ze hebben net een lange tocht door Laos en Vietnam gemaakt en blijven nu nog een paar weken hier.
's Avonds blijkt ook Yentl niet helemaal in orde. (Dank aan Singapore Airlines, want daar aan boord is het gedonder begonnen.) Nadat Merijn haar vieze broek is gaan uitspoelen, valt ze prompt aan tafel in slaap. Ook Levia is onder zeil en zo hebben de kinderen alweer niets gegeten. Nouja, als ze maar wat drinken.
Hat Nai Yang is overigens een bijzonder aardig dorpje aan een schoon strand met kleurige parasolletjes. Ja, er komen toeristen, maar wel heel weinig. Er is geen hoogbouw en alles is heel rustig en gezellig. En dat op maar 2 kilometer van de luchthaven!
21 januari 2008
Als blokken beton vallen we alle vier op de vlucht van Singapore naar Phuket in slaap. Levia is verworden tot een klein, ziek vogeltje. Zo sneu. Gekriebel aan mijn been doet mij ontwaken: de stewardess die komt melden dat m'n stoel rechtop moet omdat de landing reeds is ingezet. De kinderen worden niet wakker en het is dan ook een schok voor Yentl als we haar na de boemslanding op Phuket ruw uit haar dromen halen. Ze is van de kaart zoals alleen Yentl dat kan zijn. Het begint extra goed als we elkaar (Levia/Edith, Yentl/Merijn) al tussen vliegtuig en douane kwijtraken. En dan nog eens de lange rij voor de douane, een uur! Wat alles weer goedmaakt is dat we bij de bagageband onmiddellijk onze tandem in het vizier krijgen. Die kinderen die totaal van de kaart waren, fleuren meteen op en beginnen ons te helpen met het monteren van sturen, pedalen en tassen.
Niet veel later verlaten we Phuket Airport. Opgetogen zijn we, allemaal! De eerste paar honderd meter gillen Merijn en ik het uit naar elkaar: 'We zijn er, het is echt, we fietsen, in Thailand!' Om ons heen juichende Thai, hello-geroep en enthousiaste kreten! De hitte valt mee en we vinden snel de weg naar Hat Nai Yang, een strandplaatsje vlakbij het vliegveld. Onderweg halen we bij het eerste het beste stalletje 4 flesjes limonade voor het waanzinnige bedrag van (omgerekend) 1 euro. De stemming zit er goed in.
In Hat Nai Yang vinden we een kamer in 'By the Sea', een klein guesthouse pal aan het strand. Slechts 1 megagroot bed, waar we gemakkelijk met z'n vieren in kunnen slapen. We gaan wat eten op het strand, maar dat blijkt voor Levia toch teveel. Ze valt al in slaap als we de menukaart nog maar net in handen hebben. De dame van restaurant Sumalee rukt onmiddelijk een ligbed en doeken aan. Wij genieten van het eten en Yentl drinkt haar eerste cocosnoot.
Hier nog een plaatje van onze bagagekar op Schiphol. Het zilveren pakket onderop is onze ingeklapte fietskar.
zondag 20 januari 2008
Sightseeing Singapore
Wat een aardig initiatief van Singapore Airlines: als je langer dan 5 uur op Changi moet wachten, kun je een gratis citytoer doen. Erop af!
Helaas waren de vele zakken nootjes bij Levia toch wat verkeerd gevallen. Vlak voor de transitbalie spuugde ze ineens de vloer onder. (Ik heb nog nooit zo snel ergens een schoonmaakploeg zien verschijnen!) Aangezien we net aan de beurt waren, maakten we de vlotte keuze om op te splitsen. Dus ging ik met Yentl alleen Singapore bekijken.
Yentl was onder de indruk. Vooral van de warmte: 'Ik kan nauwelijks geloven dat het hier zo warm is!' En ze vond Singapore erg mooi. We deden ook nog een boottochtje op een houten, krakkemikkig bootje. Erg leuk.
Nu staan we bij gate F40, klaar voor vertrek naar Phuket. Levia is nog steeds ziek. Arm ding.
Overal computers en gratis internet hier trouwens. Ik ben benieuwd hoe onze tandem in Phuket arriveert en hoe het eerste tochtje, van vliegveld naar guesthouse zal gaan...
Helaas waren de vele zakken nootjes bij Levia toch wat verkeerd gevallen. Vlak voor de transitbalie spuugde ze ineens de vloer onder. (Ik heb nog nooit zo snel ergens een schoonmaakploeg zien verschijnen!) Aangezien we net aan de beurt waren, maakten we de vlotte keuze om op te splitsen. Dus ging ik met Yentl alleen Singapore bekijken.
Yentl was onder de indruk. Vooral van de warmte: 'Ik kan nauwelijks geloven dat het hier zo warm is!' En ze vond Singapore erg mooi. We deden ook nog een boottochtje op een houten, krakkemikkig bootje. Erg leuk.
Nu staan we bij gate F40, klaar voor vertrek naar Phuket. Levia is nog steeds ziek. Arm ding.
Overal computers en gratis internet hier trouwens. Ik ben benieuwd hoe onze tandem in Phuket arriveert en hoe het eerste tochtje, van vliegveld naar guesthouse zal gaan...
Singapore!
Het is hier net 6 uur 's ochtends geweest en we zijn goed aangekomen! Yentl en Levia hebben de reis goed doorstaan. Levia heeft ronduit genoten van het vliegen. En vooral van de galley aan boord, waar ze wel 5 zakken nootjes heeft gehaald en andere lekkernijen...
Nu op zoek naar de Singapore Airlines balie en misschien een citytoer maken tijdens de 7 uren die we hier verblijven.
Nu op zoek naar de Singapore Airlines balie en misschien een citytoer maken tijdens de 7 uren die we hier verblijven.
zaterdag 19 januari 2008
Ingepakt
He, he... het eerste stukje zit erop. We zijn naar het station gefietst door de stromende regen. Het leek ons fijn om een extra paar handen te hebben. Nina en Tjalling warengelukkig zo aardig om even mee te gaan en hielpen ons de trein in.
Tandem, kar en overige spullen liggen nu in het bagagedepot op Schiphol. Wij zitten bij Marloes. De kinderen spelen heerlijk, de mannen kletsen en uit de oven komt een verrukkelijke lasagnageur...
Vanavond slapen we in het Novotel in Badhoevedorp.
Tandem, kar en overige spullen liggen nu in het bagagedepot op Schiphol. Wij zitten bij Marloes. De kinderen spelen heerlijk, de mannen kletsen en uit de oven komt een verrukkelijke lasagnageur...
Vanavond slapen we in het Novotel in Badhoevedorp.
vrijdag 18 januari 2008
Bijna...
De laatste nacht in ons eigen bed zit erop. Gisteren waren we erg laat thuis omdat we ontzettend gezellig gegeten hebben bij J&D. (Nogmaals dank, lieve schatten!) Merijn heeft daarna nog tot diep in de nacht gewerkt (voor zijn werk dus). De spullen waren gisterochtend al ingepakt. 's Middags waren er nog de nodige klussen.
De kinderen slapen nu nog. Wij doen de laatste dingetjes en daarna kunnen we gaan. Wel even kijken hoe het met Levia is. Gisteren moest ze wel heel erg vaak plassen. Misschien nog even laten uitsluiten dat het geen blaasontsteking is, want dat is natuurlijk erg vervelend om mee op reis te gaan.
De kinderen slapen nu nog. Wij doen de laatste dingetjes en daarna kunnen we gaan. Wel even kijken hoe het met Levia is. Gisteren moest ze wel heel erg vaak plassen. Misschien nog even laten uitsluiten dat het geen blaasontsteking is, want dat is natuurlijk erg vervelend om mee op reis te gaan.
donderdag 17 januari 2008
Laatste dag thuis
Zojuist is Merijn met Yentl voor 't laatst naar school vertrokken, voorlopig. Merijn zelf rijdt hierna door naar de kapper om wat van zijn woeste krullenbos af te laten halen. Dat voorkomt mogelijk gedonder bij de douane.
Er moeten nog wat 'laatste dingetjes' gebeuren, wat administratieve zaken, wat orkestzaken en de reisverzekering nogmaals proberen te bereiken. Onze doorlopende verzekering moet uitgebreid worden met werelddekking, maar het 0900-nummer van de verzekering kent wachttijden die in ieder geval langer zijn dan 20 minuten. Volhouden dus, vandaag!
We zijn erg blij dat de kinderen vanmiddag bij hun surrogaatgrootouders ;) mogen spelen, waar we vanavond ook mogen eten met z'n allen. Erg lief.
Morgen gaan we met tandem, kar en alle zooi op de trein naar Schiphol. Daar droppen we de spullen in een bagagedepot. De tandem wordt dan al ingepakt in 2 fietshoezen en wat foambuizen hier en daar om het frame. Zo kunnen we 'm zondagmorgen vroeg gemakkelijk op een bagagekar leggen en naar de incheckbalie rijden.
Zaterdagmiddag bezoeken we tante Bep nog en daarna gaan we gezellig eten bij M. Zij brengt ons 's avonds naar ons airport hotel. En zondag is het dan écht zover...
Er moeten nog wat 'laatste dingetjes' gebeuren, wat administratieve zaken, wat orkestzaken en de reisverzekering nogmaals proberen te bereiken. Onze doorlopende verzekering moet uitgebreid worden met werelddekking, maar het 0900-nummer van de verzekering kent wachttijden die in ieder geval langer zijn dan 20 minuten. Volhouden dus, vandaag!
We zijn erg blij dat de kinderen vanmiddag bij hun surrogaatgrootouders ;) mogen spelen, waar we vanavond ook mogen eten met z'n allen. Erg lief.
Morgen gaan we met tandem, kar en alle zooi op de trein naar Schiphol. Daar droppen we de spullen in een bagagedepot. De tandem wordt dan al ingepakt in 2 fietshoezen en wat foambuizen hier en daar om het frame. Zo kunnen we 'm zondagmorgen vroeg gemakkelijk op een bagagekar leggen en naar de incheckbalie rijden.
Zaterdagmiddag bezoeken we tante Bep nog en daarna gaan we gezellig eten bij M. Zij brengt ons 's avonds naar ons airport hotel. En zondag is het dan écht zover...
Je hebt ons gevonden?
Vandaag hebben we op school en op de peuterspeelzaal alvast een bericht op de deur gehangen, waarop staat dat wij de komende 6 weken op reis zijn. We hopen dat mensen ons weblog zullen volgen en ons mailen.
Je hebt ons hier gevonden?! Dan kun je je erop abonneren (zie onder), dan blijf je op de hoogte als er nieuwe berichten zijn: Abonneren op: Berichten (Atom)
Je hebt ons hier gevonden?! Dan kun je je erop abonneren (zie onder), dan blijf je op de hoogte als er nieuwe berichten zijn: Abonneren op: Berichten (Atom)
woensdag 16 januari 2008
THAILAND, here we come!
Het was altijd onze wens de kinderen veel van de wereld te laten zien. Met Yentl zijn we al in Australie geweest en binnen Europa hebben we al veel met de kinderen ondernomen. Een echt grote reis bleef echter uit, voornamelijk wegens ernstige fysieke klachten bij Edith. Nu leek het moment toch daar: het gaat wat beter en het is het laatste jaar dat we in de winter iets kunnen doen in verband met de leerplicht. Opties waren Nieuw-Zeeland, Australie en Azie. Na lang dubben werd het THAILAND!
Op zondag 21 januari vliegen we (via Singapore) naar het Zuid-Thaise eiland Phuket. We nemen tandem en fietskar mee en hopen daarmee een paar mooie tochtjes te gaan maken.
We vinden het leuk als je ons volgt en af en toe mailt. Vooral voor Yentl is dit leuk. Ze kan al heel goed zelf e-mails typen en vindt het leuk om die manier iets van thuis te horen, denken wij. Mail naar: yentlwijnen@gmail.com
Op zondag 21 januari vliegen we (via Singapore) naar het Zuid-Thaise eiland Phuket. We nemen tandem en fietskar mee en hopen daarmee een paar mooie tochtjes te gaan maken.
We vinden het leuk als je ons volgt en af en toe mailt. Vooral voor Yentl is dit leuk. Ze kan al heel goed zelf e-mails typen en vindt het leuk om die manier iets van thuis te horen, denken wij. Mail naar: yentlwijnen@gmail.com
Abonneren op:
Posts (Atom)
