Tsunami coast

26 januari 2008
De spullen zijn weer gepakt. We rekenen af. Slechts 1800 baht (delen door 40 en 10 procent eraf) voor ons gehele verblijf, 5x uitgebreid eten, vele blikjes ice tea. En dat terwijl een rondreizende Griek (hij reist al 5 jaar lang de wereld af) ons vanmorgen vertelde dat dit een van de allerbeste plekken is die hij in heel Thailand gezien heeft.

We rijden in noordelijke richting. Eerst de brug over naar het vasteland. Tot nu toe valt het ons qua warmte best mee. Het is net Griekenland hoogzomer. Wel merken we dat we ongelooflijke hoeveelheden vocht wegwerken. Mijn verslaving is Japanese Green Oishi Tea, heerlijk koel verkrijgbaar in halve liter flesjes die dus in 2 slokken weg zijn. Merijn gaat meer voor de Lipton, de kinderen grijpen iedere gelegenheid aan om cola te vragen. En dat staan we vaak wel toe, omdat cola bekend staat als een kalmerend medicijn voor onrustige ingewanden, waar Yentl nog steeds een beetje last van lijkt te hebben. Onze picknick vandaag halverwege wordt dan ook een feestje voor de kinderen als ze behalve cola ook chipjes krijgen. Tja, je moet wat om aan suikers en zouten te komen. Ze houden zich goed in de fietskar vandaag. Af en toe een kleine ruzie om een speeltje of boekje, maar ze slapen ook gezellig klef tegen elkaar aan.

Vandaag hebben we de zee aan onze linkerhand. Tussen ons en de zee is vaak een soort wetland, waar koe-achtige beesten in de modder spelen, vergezeld van witte reigers op hun rug. Het is duidelijk dat dit gebied een enorme klap gehad heeft van de tsunami. Overal wordt gebouwd, maar ook overal zijn nog de restanten te zien.

Tegen 11 uur zijn we in Thai Muaeng, waar we de directe weg naar het strand nemen. We zien bungalows aangegeven staan en even later rijden we het Thai Muaeng Resort in. Dat klinkt sjieker dan het is, maar heeft wel bungalows met airco. Best lekker voor een keertje. We installeren ons, eten om de hoek wat en spelen de rest van de middag met de kinderen in de bungalow.

Het eten is hier erg lekker, alleen de rijst is niet bepaald voedzaam. Hebben we net een enorme maaltijd op, hebben we een uur later alweer honger. We hopen dus altijd op noodles, liefst yellow noodles en niet de slijmerige platte glass noodles. Aan groente doorgaans geen gebrek. Ook visgerechten e.d. zitten vol knapperige groente, echt heerlijk. De kinderen eten helaas erg slecht, maar misschien is dat nog steeds een kwestie van acclamatiseren. Yentl heeft gisteravond wel een heel bord spaghetti op en de avond ervoor een grote kom noodle soup. En ach, ze voelen zich beide goed, dus geen zorgen.

Morgen gaan we weer verder in noordelijke richting. Foto's plaatsen is helaas even onmogelijk. Ten eerste is het opladen een zeeeer traag gebeuren. Ten tweede heb ik de cardreader gesloopt door 'm met kabel en al in Levia haar rugzak te stoppen waardoor de usb-poort is afgebroken.

25 januari 2008
Een rustdag. We zwemmen in zee, spelen op het strand, hangen in hangmatten en eten heerlijke Thaise haut cuisine. Aan het eind van de dag gaan we even geld halen bij een ATM, maar voor de rest doen we lekker niks. Toch wel, 1 ding: genieten.

Het tochtje naar de ATM is wel een vreemde ervaring. De ATM blijkt namelijk in een Marriott Resort & Spa te zijn. Om er te komen moeten we over een kleine weg, vervolgd door een zandweg langs cocosplantages. Even nemen we de verkeerde afslag en onder de rand van mijn hoed door lijkt eerst een marktje te verschijnen, maar als ik goed kijk, zie ik dat we in een krottenwijk beland zijn. En toch, ook hier luid gejoel, enthousiaste mensen met die glimlach waar dit land zo beroemd om is. Is het wel een krottenwijk? Of is het een tijdelijk onderkomen, post-tsunami? Of is het een wijkje voor de bouwvakkers die bouwen aan het volgende grote resort? In ieder geval zitten we even later op de goede weg. En wat een enorm contrast dan, eerst dat wijkje, dan het Marriott Resort, met poortwachters, luxe karretjes en een heel sjieke tuin. Het is een wonder dat Merijn in zijn smerige fietsbroek naar binnen mag naar de ATM, maar de Thai blijven altijd in hun rol: vriendelijk, vrolijk en behulpzaam.

We blijven niet alleen in Hat Maikhao om uit te rusten van gisteren, maar ook omdat er een Nederlands stel verblijft dat toegezegd heeft dat wij vanaf morgen hun kaart mogen hebben en dat is wel aantrekkelijk.

Vroeg in de middag arriveert een Pools stel, ook al per fiets. Zij zijn reeds 16 maanden onderweg.

24 januari 2008
Wachten, wachten, wachten... op onze was die nog steeds niet terug is gekomen. Zonder dat kunnen we niet vertrekken. Om 9u30 kunnen we dan eindelijk gaan, na door de eigenaresse van het guesthouse te zijn voorzien van alle mogelijke adviezen en een potje tijgerbalsem: goed tegen muskieten en tegen jeukende beten.

De hitte valt wederom mee. We fietsen dwars over Phuket naar de Ton Sai Waterfall in een nationaal park. Onderweg cocospalmen, papayabomen, ananasplantages, een soort waterbuffels en natuurlijk de talloze brommertjes met hello-roepende Thai. Bij aankomst blijkt DE grote bezienswaardigheid deze dag niet de waterval te zijn volgens een klas schoolmeisjes uit Phang Nga, maar de aankomst van Yentl en Levia. Ik loop met de meiden naar de 'Canteen' voor wat drinken maar kan niet verder door een rij schoolmeisjes in uniform die en masse hun camera trekken.

Even later zitten we aan een picknicktafel met sateetjes en wat blikjes drinken. Daar wordt het helemaal erg. Eerst krijgen de kinderen chocoladestokjes en tamarinde. Een van de schoolmeisjes is zo brutaal dat ze Levia als een levende pop oppakt en meeneemt naar haar tafel, waar alle andere kinderen aan haar willen voelen. Voor Levia -en voor ons ook- is dan de maat vol. Levia is gelukkig niet op haar mondje gevallen en roept hard om mama.

We maken een wandeling, klimmend over rotsen kunnen we tot hoog bij de waterval komen, die overigens niet spectaculair is, maar wel mooi ligt. Beneden aan de waterval is het 'zwembad' waar de kinderen even heerlijk kunnen poedelen.

We besluiten niet in het nationaal park te blijven kamperen en gaan na de grootste hitte weer op pad. Terug richting Airport en dan ten noorden van ergens een plek vinden om te overnachten, hopen we. En dan gaat het mis. Waren we te trots om terug te gaan naar Hat Nai Yang? Onze ontdekkingsdrang wint het van ons verstand in ieder geval. We nemen vlak voor het vliegveld de verkeerde weg, met als gevolg dat we later de hele startbaan nog eens om moeten fietsen. Ten noorden hiervan moeten wat dorpjes aan het strand liggen. En die liggen er ook, maar we zijn ondertussen tamelijk uitgeput. De bewoners van het dorpje dat we passeren weten ook niet of er wel een guesthouse is aan het strand. Wel wordt er gesproken van bungalows, maar niemand verstaat elkaar en niemand weet iets zeker. De duisternis komt steeds dichterbij en we knijpen 't 'm behoorlijk. De kinderen zijn gelukkig in een opperbest humeur, al moppert Yentl dat ze tijdens de rit over een hobbelige zandweg niet goed kan lezen. (Ze leest nu Jip en Janneke, hadden we gekocht op Schiphol en ze leest alles zonder spellen, Levia geniet mee!) En eindelijk... als we bijna wanhopig raken........... is daar het paradijs! Eerst een bordje 'Maikhao Beach Bungalows' en dan dit kleine paradijs. We kunnen er een bungalow nemen of kamperen en kiezen voor het laatste.