Elephant Trek

30 januari 2008
Geen ontkomen aan. Je bent geen ware Thailandreiziger als je je niet waagt op een olifant. Het is hier een van de manieren om iets te zien van het Nationale Park. Al de andere 'tours' zijn ver wandelen. Dat hebben we gisteren wel een beetje geprobeerd met de kinderen, maar het is moeilijk. Zowel voor moeder als kinderen. Voor mij zijn de grote stappen soms niet te doen. Ja, het gaat fysiek best goed (met de nodige pillen), maar iedere misstap heeft pijnlijke gevolgen dus het blijft oppassen. Yentl loopt prima, maar Levia wil gedragen worden en het kan ook bijna niet anders voor zo'n kleintje. En dus liep ik gisteren in het oerwoud met Levia op m'n rug in de draagdoek. Zo had ik het leven altijd wel voor me gezien. Helaas hield ik het maar kort vol, maar het was fantastisch. Het is hoe dan ook geweldig temidden van je kamerplanten op ware grootte te wandelen.

Vandaag dus op naar de olifant die ons langs watervallen zou leiden. De weg erheen in een rammelend pick-upje is al een bezoeking. De uitzichten op de bergen met wolken op hun toppen maken alles goed. Red Earth, zo kenmerkend voor Australie, vind je ook hier.

En daar zijn ze dan, de olifanten. Mij krijg je niet eens op een paard, maar vooruit. Ik heb besloten me niet te laten leiden door mijn angst. Bovendien doe ik er de kinderen een waanzinnig plezier mee. De overstap van trap naar olifant maakt me al bibberig, maar ik zet door. Ik ga dit heus leuk vinden... ahum. Dapper neem ik plaats. Merijn heeft Levia met de draagdoek aan het bankje vastgeknoopt en Yentl zit half bij mij op schoot. En daar gaan we. Ik sterf duizend doden, maar weet me in te houden. Ik voel wel nattigheid, oeps, mijn eigen tranen die me over de wangen lopen. 'You okee, madam?' Nou... niet helemaal, maar ik moet en zal naar die watervallen, al lijken mijn eigen ogen er ondertussen al op. Dan gaat de olifant downhill en ik kan er niets aan doen, maar ik gil het uit. Ze brengen me naar de vaste wal, maar Merijn en de kinderen gaan toch de tocht doen. Mij best. Ik zit weer hoog en droog.

Nog geen 2 minuten later hebben we een huilende Yentl, waardoor de rest van de family even later naast me op het bankje aan een verkoelend blikje zit. Merijn zegt dat ie trots op me is, omdat ik het toch geprobeerd heb. Hmm... Jammer van de watervallen en zo jammer voor de kinderen denk ik. Maar die hebben aan 5 minuten olifant al een immens avontuur beleefd. Ze vinden alles best. We hebben er in ieder geval een schitterende foto aan overgehouden. Helaas lukt uploaden ook hier niet. Jammer, jammer, jammer, want het is hier zo waanzinnig mooi dat we echt geweldige fot's hebben.