Khao Lak Lam Ru National Park

27 januari 2008
avontuur in de jungle

We zien tot op heden niet veel van het Thailand dat de gemiddelde toerist ziet. Zo hebben we nog geen tempel bewonderd. Daarentegen komen en stoppen we op plekken langs de weg waar we in de ogen van de bewoners een soort UFO (unidentified fietsend object) zijn. Het internetcafe waar ik in Thai Muang mijn vorige bericht schreef, was een soort gameplek waar ik nauwlettend in de gaten werd gehouden door gamende Thaise pubers. Wel een grappig sfeertje. Ondertussen liep Merijn met de kinderen door donker Thai Muang, waar verder geen andere toerist te bekennen was. De kinderen moesten heel wat voelende Thai verdragen, want hun blanke velletje blijft interessant.

Bij een winkeltje vandaag tussen Thai Muang krijgen we een gratis ijsje en vallen de kinderen meteen voor iets waar Wikke Peters in haar boek 'Koters en Kokosnoten' al voor waarschuwde: yelly toetjes. Het ene toetje (blauw met vreemde dingen erin) delen ze met z'n tweetjes, het andere geef ik aan een passerend Thais meisje, dat er dolblij mee is, nadat onze dames het hebben afgekeurd.

De eerste aap langs de weg is vandaag een feit en later passeren we ook olifanten. DAar kun je een ritje op maken maar het lijkt mij pijnlijk hobbelig. Wel kijken de kinderen er met plezier een tijdje rond en voert Yentl een banaan aan een van de beesten.

Vlak voor Khao Lak is het flink klimmen, maar het nationaal park dat we vervolgens binnen kunnen rijden is de moeite waard. We kunnen er kamperen en dat is fijn. Een kamer is af en toe ook prima, maar de tent is eigenlijk praktischer: net zo goed muggengaas en geen tegen je aan waaiende klamboe, comfortabele matjes in plaats van keiharde bedden en de badkamerfaciliteiten zijn hoe dan ook altijd binnen handbereik. Overigens valt het ons op dat het overal superschoon is. Iets dat je in Europa lang niet overal kunt zeggen.

Vanaf de kampeerplek is een pad naar het strand. Het is wel anderhalve kilometer, maar dat doen we toch, want de kinderen verlangen naar spelen met zand en zee. Het pad begint met grote stapstenen, prima te doen. Yentl loopt uiteraard zelf, Levia zit op Merijns arm. Al gauw wordt het een slingerend smal paadje, dwars door de jungle. Lianen helpen ons af en toe om op het pad te blijven en ik voel me niet helemaal op m'n gemak met fladderende Yentl. Ze komt braaf dichtbij en op sommige plekken aan de hand lopen. Toch besluiten we na enige tijd terug te keren, want eigenlijk is het te gevaarlijk.

Hoe gevaarlijk blijkt een paar honderd meter verder. Het pad voert langs een afgrond meestentijds. Op de gevaarlijkste plekken een primitief hekje, dat echter niet kan voorkomen dat Yentl uitglijdt en zo naar beneden dondert. Ze weet echter een stukje van het hek vast te grijpen en daar bungelt ze aan 1 arm boven de helling. Dit houdt ze nooit lang vol! Ik smijt mijn tas neer en koelbloedig trek ik haar aan haar bovenarm omhoog. Als Yentl weer met beide benen op het pad staat moet ze erg huilen. Ik ben blij dat ik haar zo gauw kon grijpen en daarbij geen schouder uit de kom heb getrokken. Het was ook echt op de nipper. Pffff! We trillen van schrik. Levia heeft niets van het gebeuren meegekregen, want die is op Merijns heup in slaap gevallen. De rest van de dag blijven we boven in het park, waar het ook heerlijk toeven is.