Goeiemorgen!!

18 februari 2008
Wat heerlijk om eens gewoon wakker te worden van de zon die opkomt in plaats van ruw gewekt te worden door hanen of een moskee. En het bed vannacht was ook een verademing. Veel Thaise bedden zijn keihard tot plankachtig, met als uitspatter een bed waar de spiraalveren echt regelrecht in je lijf staken. Nee, geef mij dan maar mijn thermarestmatje, type 'geschikt voor invaliden en bejaarden'. Dat kan zo hard of zacht als je het maar wilt. Geen airco, geen fan. Gewoon aan beide kanten de tent open, alleen het muskietengaas uiteraard dicht. Het waait heerlijk door, je hebt een prachtuitzicht bij het wakker worden en geen muggen.

Het sanitair is soms wat minder, maar zolang er iets is dat op een douche lijkt, vind ik het best. Bijna alle Thaise toiletten hebben ook een douche. En dan bedoel ik niet het ding waarmee je je achterwerk schoon kunt spuiten. Levia vindt dat overigens een betere optie dan wc-papier en in alle guesthouses/bungalows waar we komen weet ze wel een onbewaakt ogenblik te vinden om met het ding de boel blank te zetten. In deze 'bathroom' is ook een echte douche. Weliswaar koud, maar het koude water is hier altijd warm of zeer lauw. Prima dus.

Na een ontbijt van crackers, koekjes en water stappen we op de fiets. We zien veel rubberbomen onderweg. Je herkent ze meteen aan de bakjes (halve cocosnoten) die eraan hangen. Juist als we langs zo'n plantage rijden, worden de bakjes geleegd. Een man op een brommer komt langs met een jerrycan. Ieder bakje wordt zorgvuldig leeggegoten, een soort witte verf lijkt het. Tussendoor wordt de emmer geleegd in de jerrycan. Uiteraard mogen we een foto maken. We vragen dat altijd netjes, maar ze vinden het hier allemaal best. Omgekeerd maken ze talloze foto's van ons zonder vragen. Als we per foto wat bahts vroegen, hadden we onze reis allang terugverdiend.

Bij de afslag naar Trang zijn we in twijfel. Gaan we rechtsaf eerst nog naar Hat Yao of meteen door naar Trang? We kiezen het eerste. Hebben we vandaag een lekker korte etappe. Bovendien moeten we eerst fatsoenlijk ontbijten voor we verder kunnen. En dus wordt het Hat Yao.

Onderweg zien we een man lopen met een enorme stier. Glanzend zwart is het dier met om zijn nek een prachtige kralenketting in alle kleuren van de regenboog. Langs de weg is in ieder geval om de paar honderd meter een huis. Vaak wat huizen op een rij, allemaal met een ruim erf. Kennelijk zijn we net op baddertijd gekomen, want in menige tuin wordt gedouched. Daarvoor zijn er grote, ronde, stenen bakken waar men in gaat staan. Hooguit het bovenlijf ontkleed (mannen dan) en het douchen gebeurt door emmers water over het stoffige lijf te gooien. Een schitterend schouwspel. Fotograferen laat ik maar achterwege, wordt vast niet op prijs gesteld.

In Hat Yao gaan we eerst rechtdoor naar een klein strand waar een restaurantje is. Hier weer zo'n typisch geval van een Thaise die Engels spreekt. Een soort van Engels dan. Het komt er vaak, ook hier, op neer dat ze maar een fractie van wat je zegt verstaan. En dus komt de halve bestelling niet door. Van rijstsoep met cocosmelk heeft mevrouw nog nooit gehoord (terwijl de kinderen dat op Ko Lanta hadden uitgezocht op de menukaart en zeer eetbaar vonden). Rijstsoep op zich is een typisch ontbijtgerecht. Ik word in de keuken uitgenodigd om haar te leren hoe ze het moet maken. Volgens mij is het simpel: je kookt rijst en gooit er kokosmelk over. Dat gaat haar wel lukken.

We mogen zelf koffie maken en voor de kinderen ovaltine. (Hun nieuwste verslaving.) Als ik een schep ovaltine uit de pot in een beker doe, blijkt dat ik een compleet mierennest opgeschept heb. Ze krioelen, ernstig verstoord in hun rustige leventje in de ovaltinepot, door de beker. Ik laat het zien aan de restaurantmevrouw, die het lachend opneemt, maar geen probleem ziet. We krijgen gewoon een andere zak... die geopend maar zonder elastiekje of zo uit de kast komt. Ben benieuwd wat daarin woont. Geluk hebben! Slechts ovaltine. De restaurantmevrouw heeft de zak ovaltine gewoon weer geopend op een mierrijke plek neergelegd. Tja, de normen qua hygiene liggen hier wat anders. Dat blijkt ook wel uit het feit dat de poezen gewoon door de keuken banjeren. Verder zie ik mevrouw diverse malen met de roerlepel proeven uit de rijstsoep. (Eh, is dat niet zoiets dat je moeder je onmiddellijk afleert?) En tot slot wast ze eerst de kip om daarna zonder handen wassen brood uit een zak te halen. Hopelijk hebben Thaise kippen geen salmonella, daar ga ik maar even vanuit en als ze het wel hebben zal de toaster het wel doden. Tja, je moet wat soms.

We fietsen naar het dorpje Hat Yao en zoeken een kamer. Als we het terrein van een resort oprijden, schiet een groot zwart beest over de weg. Een enorme leguaan, wel een meter lang. Wow! We vinden in het 'Sinchai's Chao Mai Resort' een ruime bungalow met 2 tweepersoonsbedden. Een minpuntje is dat er geen electriciteit is, maar dat is vast over een paar uurtjes verholpen. Het komt hier regelmatig voor dat de stroom uitvalt of er ineens geen water meer uit de kraan komt. Je raakt eraan gewend.

Onze buren hier zijn Canadezen en hij begint zich meteen over ons te bekommeren. Althans, daar lijkt het in eerste instantie op. In tweede instantie begint het iets te krijgen van ons weg proberen te jagen maar zo slecht willen we niet denken. In ieder geval inspecteert Peter uitvoerig onze bungalow om te concluderen dat die eigenlijk te vies is om veilig met de kinderen in te kunnen vertoeven. Aaaah, we hebben een toiletbril, jottem! Daar mogen we volgens hem wel blij mee zijn, want zij hebben er eentje moeten kopen. Niet dat dat zo'n ramp is, want ze blijven toch 3 weken, volgend jaar weer en zo al 15 jaar. (Zucht... net wat je leuk vindt.) Als het aanwijzen van alle vermeende viezigheid (wij zijn OF superslonzen OF het valt toch wel mee) niet helpt, zet Peter in op de vreselijke gehorigheid. Ik vraag wat hij vannacht van plan is, zeg dat onze kinderen brave, rustige slapers zijn en daarmee is de kous af.