Naar de zuidpunt

15 februari 2008

We nemen tijdelijk afscheid van Ine, Dolf en Luka. Na het ontbijt vertrekken we met ons hele huishouden in zuidelijke richting. Ko Lanta is niet zo groot, ongeveer 28km lang en op z'n breedst bijna 20km. Op de zuidpunt staat de vuurtoren en daar is ook het Nationaal Park, waar we willen kamperen. Er zijn niet veel wegen op het eiland. De grote weg loopt vanaf de pier aan de noordpunt bij Ban Saladan naar beneden. Op een gegeven moment komt er een splitsing met een wat kleinere weg die naar de oostkust gaat.

Alleen de westkust is ontgonnen voor tourisme. En hoe! Resorts zijn aan elkaar vastgegroeid en de drukte op de weg is veelzeggend. Een aardige Australier die ik sprak bij aankomst op de pier waarschuwde ons voor het drukke verkeer dat te pas en te onpas inhaalt. Aangezien wij als fietsers overbezorgde mensen gewend zijn, nam ik zijn waarschuwing voor lief en besloot het met eigen ogen wel te zien. En dat doen we nu dus. Hij had volkomen gelijk. Het is niet gevaarlijk, maar druk en chaotisch is het op de weg wel.

Naar gelang je zuidelijker komt, wordt de weg wel rustiger. De meeste touristen komen toch niet verder dan de 3 noordelijkste dorpen die je tegenkomt. Op de splitsing van de weg naar de oostkust en de weg naar de zuidpunt, stoppen we bij een restaurantje. Daar kan ook gezwommen worden en dus zijn we weer anderhalf uur verder voor we door kunnen.

De weg is vanaf hier veel heuvelachtiger dan tevoren. Wanneer we net weer zo'n steile helling op ploegen, besluit ik dat het verstandiger is eerst te lunchen. Het River Restaurant is een heerlijke plek. En weer gaan we de zee in na een goed bord phat thai. Er zijn 3 'hutjes' met massagedames die de hele middag niets te doen hebben en zich dus bekommeren over Yentl en Levia, die inmiddels amper meer reageren op de overvriendelijke Thai.

Op het terras zitten diverse Duitsers uit het aangrenzende Dream Team Resort. De een zegt tegen de ander dat hij er niet om maalt hier 6000 baht per nacht (WAT ZEGT U?!) neer te tellen voor een kamer, want elders betaal je ook overal 5000 per nacht. Is hij nog niet met ons op reis geweest.

Op een gegeven moment komt er een Nederlandse man de zee uit met een ontzettend bloedende hand. De massagedames zeggen meteen: 'Oppassen hier, jullie ook. Allemaal scherpe stenen en koraal.' De man heeft zo te zien niets bij zich, er snelt geen Thai toe met verband, dus haal ik onze ehbo-kit uit de voortas. Ik knip wat zwaluwstaartjes voor hem af, die zijn vriend er mooi op mag plakken.

Net als ik onze ehbo-set weer terugwurm in de tas, hoor ik een kreet uit het restaurant komen. De vriend van de gewonde is flauw gevallen. De massagedames schieten uit hun hutten, voorzien van allerlei potten en flesjes en gaan de man redden. Even later komt hij bij, maar de dames zijn zeker nog een half uur bezig met hem masseren, zijn borst inwrijven met een bepaalde scherp ruikende zalf, zijn hoofd masseren. Kortom, ze hebben wat te doen. Wat ik wel jammer vind, is dat ze vervolgens alleen een 'thank you' krijgen als dank.

We rijden verder en dat valt niet mee. De juffrouw van het restaurant had ons al gewaarschuwd: 'Het wordt steeds steiler en op een gegeven moment is er alleen nog maar dirt road. Zelfs met een brommertje is het lastig.' Ze heeft helemaal gelijk, maar dom zijn we niet, want we menen gewoon een kamer te nemen een paar kilometer voor het Nationaal Park. Verkeerd gegokt. Tenminste, als je in acht neemt dat wij niet 7000 euro willen neertellen voor 1 nachtje in een veel te gelikt hotel, terwijl we eigenlijk een nachtje tent in gedachten hadden. Hoe dan ook kunnen we van 7000 baht bijna een week leven.

We proberen nog een klein stukje verder te fietsen, maar de ene steile helling volgt de andere op. Bij een zo'n helling komt ineens een orchideeenverkoopster van de zijkant van de weg aanhollen om ons naar boven te duwen. We moeten namelijk telkens afstappen, fietsen zit er echt niet meer in.

We kijken op de klok, denken na en aanvaarden de terugtocht. Onderweg doen we nog wat andere gelegenheden aan. De enige nog vrije bungalow die we kunnen krijgen heeft een veel te klein bed. Voor de rest zit alles vol, op de loeidure resorts helemaal zuid na.

Het laatste stuk trappen we in het donker. We hebben goede verlichting (geen zorgen daar thuis!) en naarmate we noordelijker komen is er steeds meer straatverlichting. Loensje van het Cha-ba Resort heeft onze kamer aan iemand anders verhuurd, maar gelukkig is er nog een andere 'banggalow' beschikbaar. Yentl verheugt zich er alweer op morgen Luka misschien te treffen aan het ontbijt.