Klong Kian - Phuket

25 februari 2008

Merijn heeft de afgelopen nacht telkens de wekker gezet om Levia om de 4 uur paracetamol te kunnen geven. Om 5u45 worden we wakker gemaakt door onze kleine smurf, die kipfit verklaart: 'Ik ben weer helemaal beter'. En ze dartelt door het huis. We zaten gisteren behoorlijk in de rats om haar. Wat een genot dan om dit te zien. We knuffelen haar uitgebreid en ze begint meteen met liedjes zingen. Klein, heerlijk meisje...

Wie echt naar een rustiek Moslim-vissersdorpje wil, moet niet naar Ko Panyee, waar we 2 dagen terug waren. Nee, dan moet je beslist naar Klong Kian. In de duisternis lopen vrouwen over straat. Merijn heeft om half 3 vannacht de vissersboten horen vertrekken. Nu is het weer eb en liggen alle boten op het droge, hier aan de pier.

Levia wil, op mijn arm, een wandelingetje maken naar een winkeltje waar we gisteren even waren. Over ziek gesproken... daar lag een klein jongetje echt totaal voor pampus. IJlend van de koorts lag hij onder een knalroze deken op een hardhouten bank. Zijn moeder gebaarde dat hij koorts had. Verder leek ze net echt verontrust. Het jongetje, 9 jaar oud, dronk melk uit een zuigfles. Vandaag zit de familie aan het ontbijt als we aankomen. Het jongetje is niet van de partij. We laten ze rustig eten en zoeken een ander winkeltje voor wat drinken.

Als we weer fietsen, stoppen we, nog in het dorp, voor wat bananen. Van die heerlijke, kleine banaantjes. Een grote tros hangt in een zakje aan de achterkant van de fietskar. Van de andere kant komt een mannetje op een scooter aangescheurd, net als we weeer willen opstappen. Hij heeft een witte hoed op. Hij stapt af en wil ons allemaal de hand schudden, terwijl hij 'Thank you' blijft herhalen, evenals iets dat lijkt op 'Meejor'. Merijn vermoedt dat hij de burgemeester is. Het mannetje scheurt weer weg en komt even later terug met bananen. Grote, groene bananen. Waarschijnlijk betekende het woord: 'meilleur'. We moeten de bananen aannemen, ook al proberen we duidelijk te maken dat we net bananen gekocht hebben. Het mannetje praat met een vrouw aan de kant van de weg en brengt dan uit: 'Twenty'. Ik geef hem 20 baht, al is het maar om van hem af te zijn. Als hij het groene biljet in ontvangst neemt, wendt hij zich weer tot de vrouw en zegt dan: 'More, more, 20 more.' We weigeren resoluut. Filantropie kent ook z'n grenzen. Tenslotte hebben we niet om 3 kilo extra bananen gevraagd. Hij 20 baht rijker en wij een joekel van een tros bananen zwaarder, trappen we verder.

Amper 700 meter verder moeten we weer van de fiets af. De weg naar Phuket gaat loodrecht de hemel in. Om wat gewicht te besparen, dumpen we de groene bananentros in het mandje van een brommertje langs de weg. Yentl moet uit de kar en loopt. We duwen samen de fietskar, terwijl Merijn plat voorovergebogen over het stuur de tandem voortzwoegt. En zo gaat het voort. Nog 2 van zulke bergen volgen. Merijn druipt van het zweet. Wie ons wil volgen, kan een spoor van druppels op het wegdek volgen. Om de paar kilometer moeten we stoppen bij een winkeltje om opnieuw flessen water en ander drinken te kopen.

Vanuit de kar vangen we een leuk gesprekje op:
'.... tja, dan moeten we even naar de Hema.'
- 'Oma koopt ook alles, echt ALLES, bij de Hema, behalve haar eten. Dat haalt ze bij, hee hoe heet die winkel nou toch?'
'Opa gaat ook weleens naar de Hema, hoor.'
'Bijna nooit hoor. Nee zeg, dat is iets dat oma allemaal doet, Levia. Dat weet je toch wel?'

Eindelijk bereiken we de grote weg. Vanaf hier is het 2 km naar de Sarasin Bridge, die naar Phuket voert. Vlak voor de brug is het Thanoon Seafood restaurant. Daar bestellen we alles waar we zin in hebben. De menukaart is voorzien van plaatjes, wat het heel eenvoudig maakt. Lange tijd hebben we niet zo verschrikkelijk gesmuld. Goed om het moreel wat op te krikken na alle spanningen van gisteren. In een lichte regenbui gaat het weer verder.

Met 770km op de teller
... en exact 5 weken later fietsen we weer langs de luchthaven van Phuket. Hier was het dat we 5 weken terug op maandagmiddag joelend op de fiets zaten. Door het Sirinat National Park bereiken we Hat Nai Yang. We zien weer de Nederlanders met de rode Vittorio tandem. Ze vinden ons dapper, zijn trots op hun fietsende landgenoten. Catherine van 'By the Sea' heet ons weer welkom. De grote kamer in de B&B is weer beschikbaar. 'Welcome home', zegt ze. Net op tijd. Even later barst een tropische bui los die tot laat in de avond duurt.