Catherine, onze Chinese gastvrouw, is verwonderd over het weer. Twee avonden op rij is het om exact 17u30 gaan stortregenen. Normaal valt er geen druppel uit de lucht in februari. Het is de afgelopen tijd veel heter geweest dan normaal. Misschien dat de moesson daardoor eerder komt?
Het hoogtepunt van onze terugkeer naar Hat Nai Yang is wel het weerzien met Sumalee. In haar restaurant hebben we 5 weken geleden ook diverse keren gegeten. Het is een keet aan het strand, helemaal van hout met een golfplaten dak. De voorkant is rood geschilderd met in vrolijke rode letters haar naam. We nemen plaats aan een van de 5 tafeltjes op het strand.
Sumalee is blij ons terug te zien en wil weten waar we allemaal geweest zijn. Ik wil van haar graag weten wat voor curries ze gebruikt en wat nog meer. Ze zegt dat ik de volgende keer dat we komen eten maar moet komen kijken in de keuken.
Zodoende sta ik tijdens het volgende bezoek aan dit heerlijke restaurantje lange tijd geboeid te kijken in de keuken. Er zijn maar 2 pitten, waarop Sumalee kookt voor een heel restaurant. Niets wordt hier uit de diepvries getrokken (er is alleen een grote box met ijs zoals op zoveel plekken in Thailand), alles is vers en behoeft hooguit 10 minuten kooktijd. Als ze een Tom Kha Kai maakt, begint ze met water in de pan, daar gaan kruiden bij, de kip, later wat groente en tot slot veel kokosmelk. Soms gaat er wat chili door, maar omdat het voor onze kinderen is, laat ze dat deze keer achterwege.
De kleindochter van Sumalee is bij ons aan tafel komen kijken. Ze staat op een steen, vlak naast Levia, die een praatje probeert aan te knopen, maar het meisje zegt helemaal niets. Ze kijkt en kijkt. Later tref ik het meisje in de keuken, slapend in een hangmat tussen de koelbox en de pannen.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten