Tijdens het ontbijt weet Levia het vandaag klaar te spelen van een meter hoogte op de vloer neer te denderen. Op haar hoofd, waar onmiddellijk een bult ter grootte van een ei verschijnt. Ze huilt en huilt, is ontroostbaar. Telkens weer begint ze te huilen van de pijn. We besluiten om maar even niet te gaan peddelen, zoals we eigenlijk hadden willen doen. Merkwaardigerwijs lijkt ze een klein uurtje later weer helemaal de oude. Ze speelt weer gekke spelletjes, maakt grapjes en eet wat.
We gaan alsnog! Het is wel haasten. De jongen van Coconut Home maakt vliegensvlug een picknickmand voor ons en wij proppen zwemspullen in een tas. Achter hem op de brommer aan rijden wij met de tandem. De pier is niet ver.
Zorgzaam als hij is, blijft de jongen de hele tijd bij ons. Het is een drukke toestand. Touristen vanuit Ao Nang en Krabi worden hier per Song-Thaew en minibus aangeleverd voor een (half) dagje op het water. Wij zijn als laatste aan de beurt. De jongen helpt nog onze boot in het water te leggen en zegt de gids goed op ons te passen. Yentl zit voorin bij de gids, wij drietjes in de andere boot. Niet voor lang, want Yentl vindt dat maar eng bij zo'n vreemde man, dus ruilen we. Ik met Levia en de gids, Merijn met Yentl in een boot.
De kinderen hebben beide een zwemvest gekregen. Dat is wel wat groot. Levia zit in het midden van de boot en hangt als het ware in haar zwemvest. Alleen haar hoed steekt er bovenuit. Een koddig gezicht.
We varen recht de mangrove in. Onverwachte schaduw tussen de dichte bebossing. We vallen stil, zo mooi als het allemaal is. We komen wel wat andere boten tegen, maar wij hebben het geluk dat we alleen met de gids op pad mogen. De boten zijn trouwens typisch tupperware. Heuse badkuipen. Toch krijgt een Japanse dame het voor elkaar zo'n ding om te krijgen. Twee Japanse vrouwen bungelen hulpeloos in de mangrovetakken. De gids redt hun boot, Merijn redt hun spullen.
Onze gids is bijzonder vriendelijk, maar heeft 1 nadeel: hij spreekt uitsluitend Thai. Gelukkig spreek ik dat ook prima ;-) en begrijp ik dat ik naar boven moet kijken. Op nog geen meter boven me, kruipen enorme spinnen over de takken. Poten zo dik als de vingertjes van Yentl en hun lijf is ook handgroot. Maar toch niet eng.
Even later horen we dat er dolle pret is 50 meter verder. Levia aarzelt geen moment: 'Ik wil eigenlijk liever NU naar huis gaan'. Wat is dit nu? Levia heeft apen gezien en daar is ze bang voor! Jammer, maar ook begrijpelijk. Ten eerste zijn de beesten hondsbrutaal. Ten tweede heeft Merijn -om te voorkomen dat ze ze zou gaan aaien- gezegd dat apen kunnen bijten. Het is natuurlijk waar en we hebben ook liever niet dat ze apen aanraken, maar deze waarschuwing is te erg. Levia gilt het dus uit, is doodsbang, dus we racen langs de apen. Ze snikt wat na, maar is dan ineens heel erg stil. Als er een andere boot langs komt varen, wijzen ze me indringend op Levia. Die is, gestut door haar zwemvest, rechtop zittend in slaap gevallen!
We varen een grote grot binnen, waar bovenin holen te zien zijn. Vermoedelijk van grote vogels, maar wat voor soort is in het Thai toch te moeilijk. Soms zijn er dikke takkenbossen, langs steile klippen, het water is dan weer groen, dan weer blauw, echt overweldigend mooi allemaal.
We leggen aan op een piepklein strandje met een soort houten huisje. Daar zit een hele troep apen. Levia is inmiddels weer wakker, maar we weten haar gerust te stellen. Het scheelt ook dat onze gids fruit uit de mand haalt om schoon te maken en op te eten. Waar fruit te eten valt, is Levia van de partij! Ze peinst er niet over iets van haar fruit aan de apen af te staan, wat veel mensen wel doen.
Na deze picknick met zwempartij, peddelen we om het eiland heen, waarna we een stuk over open zee terug varen. Ik hoef vast niet te zeggen hoe ontzettend we hiervan genieten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten