Varen!

Ons plan is de bus te pakken naar Nakhon Si Thammarat, aan de oostkant van Zuid-Thailand en van daaruit naar boven te fietsen. Toch onstaat er vandaag tijdens het ontbijt twijfel. Moeten we de Andamanzee wel zomaar achter ons laten zonder op een eiland geweest te zijn? Ik onderzoek de optie Ko Lanta en dat blijkt wel een goede mogelijkheid te zijn. Naar de meeste eilanden gaan echt kleine boten, maar naar Lanta gaat een expressboot waarop de tandem en kar misschien mee kunnen. Om daar zeker van te zijn, moeten we de hele handel showen bij het havenkantoor. De dame van het guesthouse heeft dat telefonisch voor ons uitgezocht.

Als we daar aankomen staat er een groepje mannen op ons te wachten, waarvan eentje zich voorstelt als de baas en kaartjesverkoper. Onze reiscombinatie mag mee. Snel moeten we kaartjes kopen en zodra ik m'n portemonnee in m'n tas heb teruggestopt en opkijk, is de man totaal verdwenen. Onee he... het zal toch niet?

Het verhaal is ook dat tandem, kar en tassen hier moeten inschepen en wij worden opgehaald voor vertrek vanaf de nieuwe pier, 2,5km verderop. Een onzeker kwartier gaat voorbij. Er zijn wat mannen die zeggen: 'You wait', maar we begrijpen niet waarop want de vertrektijd van de boot is al bijna voorbij.

Nog even later ga ik het bij een kantoortje navragen. De aangegeven vertrektijd naar Ko Lanta is inmiddels voorbij. Merijn heeft echter wel een boot gevonden die inderdaad naar Lanta zal gaan. Gelukkig wordt dan snel alles duidelijk. Al onze spullen gaan aan boord en wij worden met pick-upje opgehaald.

Onderweg naar de pier zien we nog een geheel ander stukje Krabi. Jammer dat we dat niet eerder ontdekt hebben, want er is een hotelletje met zeezicht en een heel grote speeltuin in een aangenaam uitziend park.

Bij de pier slaan we nog wat eten en drinken in en moeten we ons uiteindelijk haasten naar de boot, die een uur later dan aangegeven op alle borden vertrekt. We hollen over lange betonnen bouwsels en zien dan een enorme menigte staan bij een niet al te grote boot. Ik schrik. Dit zijn toch geen Philippijnse toestanden?

Ik ben niet de enige die bezorgd is. Om mij heen praten diverse mensen erover. Een Zweedse vrouw spreekt mij aan, of ik denk dat dit normaal is? Geen idee, maar we gaan gewoon en zien wel waar het schip strandt of hopelijk gewoon Ko Lanta bereikt.

Tussen Krabi en Ko Lanta mindert de boot ineens vaart en van links komen diverse longtails met een noodgang aanracen. 'Piraten!' roept de Italiaanse Roberto naast ons. Het is echter een halte voor Ko Jam. Wil je naar Ko Jam, dan moet je hier overstappen op een longtail die je rechtstreeks naar je resort brengt.

Een half uur later zijn we op Ko Lanta. En ja, hier hangt een heuse eilandsfeer. Vraag me niet waar het precies in zit, maar het is echt zoals je je het eilandleven voorstelt. Stoffig, betonplaatweg, laagbouw, houten vlonderrestaurants bij de kade een alles gaat nog rustiger dan op het vasteland.


een kokosnoot drinken en daarmee in slaap vallen in de kar...

Het blijkt niet mee te vallen een onderkomen te vinden voor de nacht. In tegenstelling tot veel andere reizigers boeken wij nooit iets vantevoren. En het is hier vol of loeiduur. Daar leggen we ons maar bij neer, want veel keus hebben we niet. Vanuit de andere richting zien we ineens een fietsend stel met 1 kind op een aanhangfiets. We suizen elkaar voorbij.

We bekijken een paar bungalows, maar de meeste zijn te klein. Bij een bungalowparkje loop ik achter de eigenaar aan en ineens voel ik een klein, mollig handje in mijn hand glijden. Een klein Thais meisje kijkt me met haar donkere kijkers vriendelijk aan. Die zal de komst van 2 Hollandse speelkameraadjes vast heerlijk vinden. Maar helaas, weer een bungalow met een piepklein tweepersoonsbed.

We rijden terug naar Ban Saladan, waar we aankwamen. Dan komen we de fietsers weer tegen. Ze vertellen dat ze een bungalow hebben bij Cha-Ba en dat je altijd kunt vragen of ze er een bed bijzetten. Die mogelijkheid kenden wij nog niet. Even later betrekken we daar ook een Flintstone-achtig huisje. Alles is in felle kleuren geschilderd en op het terras staan hele grote dino's. Volgens Merijn: een ware orgie van beton en papier-mache. De schijn van luxe, maar geen klamboe. Die krijgen we gelukkig wel opgehangen aan een lijn tussen het raam en de airco.